مدرنیسم و پست مدرنیسم و پیامدهای آنها در توسعه و روستا با تاکید بر ایران

مقاله حاضر در پی نشان دادن پیامدهای نظری، روشی و سیاستی پدیده های نظری مدرنیسم و پست مدرنیسم در قلمرو توسعه و روستا با تاکید بر ایران است. استدلال می شود که مدرنیسم با تاکید بر اصولی چون قطعیت محوری، تخصص گرایی، یکسان سازی، خردباوری، و جهان گرایی پیشرفت، در عمل، علی رغم تاکید بر واقعیت، به تجریداندیشه از حیات واقعی دچار شد. در عوض، پست مدرنیسم با حمله به اصول و قطعیت های مورد تاکید در مدرنیسم، به نسبیت اخلاقی و فرهنگی و احترام به تفاوت ها در قالب اصول خود در تغییر و توسعه اهمیت می دهد. بنا به استدلال های مقاله حاضر، تبعات این تحول نظری را می توان در ظهور مولفه هایی چون کثرت گرایی رادیکال، به کارگیری رویکرد کنشگر- شبکه در توسعه روستایی، اهمیت یافتن توسعه محلی و اشاعه تحقیق و توسعه مشارکتی، زمینه سازی برای شنیدن «صداهای دیگران فراموش شده» و «جغرافیاهای حاشیه ای شده» در فرایند توسعه مشاهده کرد.