دیدگاه دانشجویان رشته کاردرمانی درباره اولین ترم آموزش بالینی

آموزش بالینی یک از اجزای مهم و اساسی از برنامه آموزشی کاردرمانی است. با توجه به اهمیت نحوه ی شروع و برگزاری اولین کلینیک آموزشی، این مطالعه در پی بررسی تجربیات دانشجویان کاردرمانی در اولین کارآموزی بالینی است.
با استفاده از روش نمونه گیری مبتنی بر هدف، 8 دانشجوی کاردرمانی دانشگاه های علوم بهزیستی و علوم پزشکی تهران و شهید بهشتی که اولین ترم آموزش بالینی را سپری کرده بودند، انتخاب و از آن ها مصاحبه ی نیمه ساختار یافته به عمل آمد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از روش آنالیز محتوای گرنهایم استفاده شد.
از مجموع هشت مصاحبه 254 کد اولیه به دست آمد. این کدها در طی فرآیند تجزیه و تحلیل به سه مفهوم اصلی شامل: مربی و آموزش بالینی، برنامه ی آموزشی و محیط آموزشی تقسیم و مفاهیم فرعی شامل اهمیت جلسات ابتدایی، تجربه ارتباط با مربی، نیاز به نظارت و فیدبک صحیح، نحوه ی تشکیل پرونده و گزارش نویسی، لکچر به عنوان استراتژی آموزشی، تنوع در ارزیابی عملکرد دانشجو، شکاف بین آموزش نظری و آموزش بالینی، مشاهده بالینی واحدی کم اثر، نقش برنامه ریزی، پرسنل بعنوان عوامل تاثیر گذار و ویژگی های مرکز و ساختار فیزیکی دسته بندی شدند.
یافته های این پژوهش نشان داد که دانشجویان کاردرمانی تجربه خوشایندی از اولین حضور خود در آموزش بالینی نداشته و با مشکلاتی روبرو بودند. لذا ضروری به نظر می رسد مسوولین در برنامه ریزی های آموزشی برای رفع این مشکلات به منظور تحقق بیشتر اهداف آموزش بالینی کاردرمانی تلاش بیشتری به کار بندند.