سبک خراسانی سروده های شفیعی کدکنی

ساختار شعر معاصر فارسی در طول حیات خویش از نفوذ زبانی و ادبی برکنار نمانده و خواسته یا ناخواسته تحت سیطره گذشته زبان فارسی و به طور مشخص زبان خراسانی در شعر بعضی از شاعران نوپرداز قرار گرفته است. شفیعی کدکنی از سرایندگانی است که با توجه به ارادتی که به زبان کهن خراسانی دارد، توانسته با بهره گیری از قریحه ذاتی و اکتسابی خود در به کارگیری امکانات آن زبان از یک طرف رونقی به زبان شاعری خویش بخشد و از طرف دیگر ظرفیت های جدیدی را به شعر و زبان فارسی وارد کند. هدف این نوشتار بررسی نشانه های زبانی و ادبی سبک خراسانی در شعر شفیعی کدکنی به روش کتابخانه ای و اسنادی است، تا نشان دهد که او با تکیه بر زبان مادری و دانش آکادمیک خود که از توغل در متون کهن و ادبیات خراسان به دست آمده، چگونه توانسته با پیوند این عناصر زبانی گذشته با زبان امروزی، زبانی مشخص ومتمایز بیافریند و ضمن تلفیق شعر خراسانی با نیمایی هم به حفظ هویت تاریخی واژگان فارسی کمک کند و هم در لابه لای پایبندی خود به ادب و فرهنگ خراسان، شاعران جوان پس از خود را به مطالعه و جستجو در گذشته شعر فارسی ترغیب کند.