بررسی تعادل ایستایی در بیماران مبتلا به اختلالات عصبی و اسکلتی عضلانی با استفاده از رویکردهای خطی و غیرخطی

تعادل (Stability) عبارتست از توانایی فرد در حفظ حالت ایستاده که از طریق استراتژی های ترکیبی سیستم های اسکلتی عضلانی مختلف تسهیل می شود. به منظور ارزیابی توانایی فرد در حفظ ثبات ایستادن روش های مختلفی از جمله روش خطی و روش غیرخطی به کار می رود. مشخص نگردیده است که کدام روش در نشان دادن ثبات وضعیت (Posture) افراد با اختلالات عصبی و اسکلتی عضلانی مختلف قابلیت بیشتری دارد. از این رو هدف از مطالعه حاضر بررسی ثبات افراد مبتلا به ضایعات عصبی و اسکلتی عضلانی مختلف با رویکرد خطی و غیرخطی است.
چهار گروه از افراد سالم، دارای اختلال صافی کف پا، پارکینسون و پرتس در این مطالعه وارد شدند. جهت ارزیابی ثبات از دستگاه سکوی اندازه گیری نیروی کیستلر استفاده شد. تفاوت پارامترهای خطی (دامنه، سرعت و طول مسیر مرکز فشار) و غیرخطی (آنتروپی تقریبی مرکز فشار) با تست two sample t test آزمون گردید.
میانگین سرعت مرکز فشار در جهت داخلی/خارجی در افراد دارای صافی کف پا و مبتلایان پرتس به ترتیب 6./405±5/1621 و 195±4/878 میلی متر بر دقیقه بود (p≤0/05). میانگین آنتروپی تقریبی در جهت قدامی/خلفی در افراد دارای صافی کف پا و مبتلایان پرتس به ترتیب 16/0±94/0و 21/0±99/0 بود در حالی که این پارامتر در بیماران پارکینسون 06/0±45/0 بود. تفاوت میانگین آنتروپی تقریبی در جهت قدامی/خلفی گروه سالم با تمام گروه ها معنی دار بود (p≤0/05).
به نظر می رسد رویکرد غیرخطی در نشان دادن تفاوت ثبات افراد با اختلالات عصبی و اسکلتی عضلانی مختلف حساسیت بیشتری دارد. البته توصیه می شود در صورت انتخاب روش خطی جهت آنالیز اطلاعات، بجای تنها یک پارامتر از چند پارامتر استفاده گردد. افزایش یا کاهش آنتروپی تقریبی وابسته به نوع ضایعه موقعیت های بی ثباتی را گزارش می کند.