مقایسه عوامل خطر آفرین زمین خوردن سالمندان با سابقه سقوط ساکن شهر و روستا در شهرستان زابل

هدف اصلی این مطالعه مقایسه ی عوامل خطر آفرین زمین خوردن در سالمندان با سابقه ی سقوط ساکن شهر و روستای شهرستان زابل بود.
مطالعه ی حاضر یک بررسی توصیفی تحلیلی مقطعی بر نمونه ای متشکل از 173 سالمند بدون اختلال شناخت، ساکن در شهر و روستاهای شهرستان زابل و با سن بالاتر از 60 سال در سال 90-1389 بود. ابزار گرد آوری داده ها، پرسشنامه بود. اطلاعات به دست آمده با استفاده از نسخه ی 16 نرم افزار آماری SPSS تحلیل شدند.برای تجزیه و تحلیل داده های بخش دموگرافیک از شاخصهای مرکزی و پراکندگی آمار توصیفی و برای مقایسه میانگینعوامل خطر آفرین ونحوه زمین خوردن و تکرار آن برحسب متغیرها از آزمون های تی تست،آنالیز واریانس و کای دو در سطح آماری معلوم (05/0P <) استفاده شد.
از میان عوامل داخلی، دیابت، مشکل ریوی، مشکل شنوایی، مشکل قلبی، سابقه ی جراحی و فشار خون بالا به طور معنی داری در سالمندان شهری بیشتر از سالمندان روستایی بوده است. از میان عوامل خارجی، میزان فعالیت ورزشی به صورت معنی داری در سالمندان شهری بیشتر از روستایی بود (05/0 >p). تفاوت معنی داری در نحوه ی سقوط سالمندان شهری و روستایی مشاهده نشد (239/0=p). وضعیت سالمندان بعد از سقوط در شهر و روستا مشابه بود.
میزان فعالیت ورزشی در سالمندان شهری بیش از روستایی بود. بنابراین افزایش فعالیت های بدنی برای افزایش سطح سلامت سالمندان شهری و کاهش سقوط آنان کافی نبوده و کاهش سقوط نیازمند توجه و مراقبت در ابعاد وسیعتری است. مکان عمده ی سقوط در مکان های واجد حیاط، حیاط و پس از آن داخل اتاق بود. همچنین زمان عمده سقوط سالمندان در هنگام صبح بوده است.