امکانات و محدودیتهای فرهنگ گرایی برای ایجاد یک علم بومی

جامعه شناسی فرهنگی و مطالعات فرهنگی به عنوان دو نمایندهفرهنگ گرایی، با مبانی مورد ادعای خود، دیگر به لحاظ محتوایی و روش شناسی نمی توانند از الگوهای پیشین در تحقیق، مانند اصل یکسانی و تعمیم پذیری استفاده کنند. آنها نیازمند بستر روشی جدیدی اندکه به نحو قابل توجهی با نظام اندیشه ای مورد نظر داعیه داران علم بومی ارتباط می یابد. از سوی دیگر، آنها با ایجاد موانعی برای علم، مانند ضعف در گزینش گری و تحلیل انقطاعی، می توانند سبب تضعیف علم بومی نیز بشوند.
نوشتار حاضربه بررسی امکانات فرهنگ گرایی(تقویت کننده وجه بومی) در کنار محدودیتهای آن(تضعیف کننده وجه علمی) برای تولید یک علم بومی پرداخته است.
در این مسیر، از روش تحلیل نظری و مفهومی استفاده شده و با بررسی جامعه شناسی فرهنگی، مطالعات فرهنگی و فرهنگ گرایی، امکانات و محدودیتها احصا شده است. می توان رویکرد فرهنگ گرایی را از منظر جستجو برای فهم بافتهای فرهنگی متفاوت هر جامعه، تقویت کننده علم بومی به شمار آورد، امادر عین حال می بایست به محدودیتهای فرهنگ گرایی برای تولید علم بومی نیز توجه داشت؛ با توجه به تحلیل صورت گرفته در این مقاله مشخص می شود که اگرچه فرهنگ گرایی امکاناتی را به روی علم بومی می گشاید و آن را از غرب محوری و تجددزدگی می رهاند، اما به دلیل وجود محدودیتهایی مانند تحلیل انقطاعی یا ضعف در گزینش گری و به خصوص برخی تبعات نسبی گرایانه، نمی توان به صورت همه جانبه از آن استفاده کرد.