تحول مفهوم قدرت از سخت به نرم و کاربرد آن از سوی آمریکا در مورد ایران

انقلاب اسلامی ایران در اولین اعلان موجودیت خود در تضادی آشکار با دایره تقسیم شده قدرت در زمان خود قرار گرفت. جوزف نای قدرت را دارای دو لایه سخت و نرم می داند (سلیمانی پورلک، 1389: 24). قدرت نظامی و اقتصادی به مثابه قدرت سخت و نیمه سخت می توانند دیگران را به تغییر مواضع خود سوق دهند. قدرت نرم عبارت است از «توانایی کسب آنچه می خواهید، از طریق جذب کردن نه از طریق اجبار و یا پاداش.» در دوره پس از انقلاب، اقدامات آمریکا به دفعات امنیت ملی ایران را به خطر انداخته است. در طول حدود هفت دهه گذشته ایران و آمریکا در مناسبات دو جانبه خود با فراز و فرودهایی بسیاری روبه رو شده اند. از اتحاد استراتژیک تا قطع روابط و درگیری نظامی را می توان در پرونده مناسبات این دو کشور مشاهده کرد. بررسی مناسبات آمریکا با جمهوری اسلامی ایران نشان دهنده این واقعیت است که در دهه اول پیروزی انقلاب، آمریکا بیشتر از قدرت سخت علیه ایران استفاده کرده است که نمونه بارز آن، تحریم های اقتصادی، حمله نظامی به طبس، همکاری آمریکا با عراق در طول جنگ تحمیلی و وقوع درگیری های مستقیم و غیر مستقیم نظامی این کشور با ایران است. با شکست آمریکا در کاربرد قدرت سخت علیه ایران، این کشور از قدرت نرم علیه ایران استفاده بیشتری کرده است. بر همین اساس سیاست آمریکا در برابر ایران به ویژه پس از 11 سپتامبر آمیزه ای از شاخص های نرم و سخت است که اولی در مقام بسترساز، مکمل و توجیه کننده عمل کرده است.