تاثیر هشت هفته تمرین تناوبی با شدت زیاد و تمرین تداومی با شدت متوسط بر ضربان قلب بازیافت دقایق 2،1 و3 و نیمرخ لیپیدی بیماران قلبی پس از عمل پیوند بای پس شریان کرونر
تمرین تناوبی با شدت زیاد روش تمرینی جدیدی است که کمتر در بیماران قلبی بررسی شده است.
مقایسه تاثیر هشت هفته تمرین تناوبی با تمرین تداومی بر تغییرات ضربان قلب بازیافت و نیمرخ لیپیدی بیماران قلبی پس از عمل پیوند بای پس شریان کرونر.
در این کارآزمایی بالینی، 30 بیمار قلبی مرکز قلب تهران که جراحی بای پس شریان کرونر بر روی آن ها انجام شد به طور تصادفی به دو گروه برنامه تمرینی تناوبی و تمرین تداومی تقسیم شدند. برنامه تناوبی شامل 6 تکرار 4 دقیقه ای با شدت 90 تا 95 تداومی 60 تا 80 دقیقه با شدت 70 تا 85 درصد ضربان قلب حداکثر بود. قبل و بعد از برنامه تمرینی، ضربان قلب اوج و بازیافت دقایق 1، 2 و 3 هنگام اجرای آزمون بروس اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 16 و آزمون آنالیز واریانس یک طرفه تحلیل شد (05/0>p).
ضربان قلب بازیافت دقایق 1 و 2 دو گروه تناوبی و تداومی نسبت به قبل از برنامه تمرینی کاهش زیادتری داشت (05/0>p). کاهش ضربان قلب بازیافت دقایق 1 و 2 پس از آزمون ورزش در گروه تناوبی زیادتر بود (05/0>p). تغییرات ضربان قلب بازیافت دقیقه سوم دو گروه نسبت به قبل از برنامه تمرینی معنادار نبود (1/0=P).
هر دو برنامه تناوبی با شدت زیاد و تداومی با شدت متوسط موجب بهبود عملکرد اتونوم قلب و نیمرخ لیپیدی بیماران قلبی پس از عمل بای پس شریان کرونر می شود. با این حال، تمرین تناوبی نسبت به تمرین تداومی اثر بیشتری بر کاهش ضربان قلب بازیافت دارد.
- حق عضویت دریافتی صرف حمایت از نشریات عضو و نگهداری، تکمیل و توسعه مگیران میشود.
- پرداخت حق اشتراک و دانلود مقالات اجازه بازنشر آن در سایر رسانههای چاپی و دیجیتال را به کاربر نمیدهد.