رابطه دین مداری و بصیرت دینی در نهج البلاغه

دین اسلام برای همه ابعاد وجودی انسان و شئون مادی و معنوی زندگی او برنامه ارائه کرده است. پس می تواند مدار زندگی بشر قرار گیرد و پاسخگوی نیازهای جسمی و روحی، فردی و اجتماعی انسان باشد.نهج البلاغه به دلیل اشتمال بر تعالیم جامع و مرتبط با حوزه های مختلف معرفتی، ازجمله عقائد و اخلاق، یکی از منابع اسلام شناسی است که قابلیت پاسخگویی به نیازهای معرفتی انسان را دارا می باشد، ازآن جمله، مساله بصیرت دینی و رابطه دین مداری با آن است که در این کتاب به طور کامل تبیین شده است. دین مداری در نهج البلاغه به معنای بهره مندی از روح تعبد و بندگی و ایجاد تلازم میان علم و عمل در عرصه ها و حوزه های مختلف حیات فردی و اجتماعی است که این دو، شاخصه سوم دین مداری یعنی «بصیرت دینی» را موجب می شوند که خود، در تعامل متداخل با دو اصل تقوی (تعبد) و ولایت پذیری، حمیت و غیرت دینی را در وجود انسان دین مدار متجلی می سازد.