آنتی بادی های نوترکیب و کاربردهای بیوتکنولوژیک آن ها

در اواخر دهه ی1980، نشان داده شد که با استفاده از وکتورهایی در سیستم بیانی باکتریایی امکان تولید قطعات آنتی بادی با تاخوردگی صحیح وجود دارد. تا پیش از این، قطعات آنتی بادی از طریق تجزیه ی پروتئولیتیک به صورت Fab و F(ab'')2 تولید می شدند. با توسعه ی فناوری آنتی بادی نوترکیب از آن پس این آنتی بادی ها در سیستم های باکتریایی، جانوری، حشرات، مخمر، گیاهان و سیستم های آزاد از سلول تولیدشده اند. اساس تولید قطعات آنتی بادی های نوترکیب توانایی تولید این قطعات با حفظ پایداری و اختصاصیت می باشد. با توسعه ی این فناوری های نوترکیبی آنتی بادی های مونوکلونال به قطعات کوچک تر با توانایی اتصال به آنتی ژن با میل ترکیبی و ظرفیت بیشتر تبدیل شده و با طیف وسیعی از مولکول ها شامل آنزیم ها به منظور پیش دارودرمانی، توکسین ها برای درمان سرطان، ویروس ها برای ژن درمانی، دنباله های کاتیونی برای رهاسازی DNA، لیپوزوم ها برای دارو رسانی هدفمند و حسگرها1 برای تشخیص با قطعیت بیشتر مولکول های هدف ادغام می شوند. مقاله ی حاضر مروری است بر انواع مختلف قطعات آنتی بادی نوترکیب و همچنین کاربردهایی که این قطعات در زمینه های گوناگون علوم مختلف مانند زیست شناسی و پزشکی خواهند داشت.