بررسی ملکولی جمعیت میگوی موزی(P.merguiensis) در منطقه خلیج فارس و دریای عمان با استفاده ازنشانگر های میکروساتلایت (ریزماهواره)

شناسایی ژنتیکی ذخایر گونه های مهم و اقتصادی میگو های منطقه خلیج فارس از اولویت های مهم در جهت یافتن منابع طبیعی و بکر در جهت اطمینان از به گزینی و فاصله ژنتیکی بین جمعیت هامی باشد.

در این پژوهش بررسی جمعیت و تعیین میزان تنوع ژنتیکی گونه میگوی موزی (Penaeus merguiensis) مورد مطالعه قرار گرفت.

نمونه برداری در 3 منطقه پراکنش این گونه (بندرگواتر، اطراف جزیره هرمز و بندر جاسک به تعداد40 نمونه از هر منطقه در یک نوبت) انجام وبررسی ملکولی جمعیت های مورد مطالعه با استفاده از نشانگر های ملکولی ریزماهواره انجام گردید.

از مجموع 8 پرایمر مورد استفاده در این تحقیق فقط 5 پرایمر قادر به تولید محصول PCR مناسب گردیدند. مجموعا 7 آلل اختصاصی در سه جمعیت مورد مطالعه یافت شد. میزان هتروزیگوسیتی مشاهده شده در اغلب موارد کمتر از هتروزیگوسیتی قابل انتظاربودند. بررسی تعادل هاردی واینبرگ نشان داد که اکثر جایگاه های ژنی مورد مطالعه خارج از تعادل بودند. حداکثر میزان (F- statistic) Fst بر اساس فراوانی آلل ها(088)/ بین نمونه های مناطق هرمز و گواتر که دارای کمترین جریان ژنی بودند (580/2)Number of migrants=و حداقل آن (016)/ بین مناطق هرمز و جاسک که دارای بیشترین جریان ژنی بودند(733/15Nm=) دیده شد.
نتیجه گیری نهایی: از نتایج حاصل استنباط می گردد که مناطق هرمز و گواتر از تمایز ژنتیکی متوسط با جریان ژنی کمتری نسبت به دو منطقه هرمز و جاسک برخوردار میباشد. این درجه از تمایز ژنتیکی را می توان به اثر فاکتور هایی از قبیل ساختار هیدرو داینامیک منطقه (جریان های دریایی) بین منطقه تنگه هرمز و گواتر، وجود جریان گردابی در خلیج عمان، الگوی حرکتی مولدین در زمان تخمریزی و همچنین وجود جنگل های انبوه حرا به عنوان یکی از مهمترین مناطق نوزاد گاهی ارتباط داد.