عوامل موثر در شکست تزریق سورفکتانت به روش INSURE

در نوزادان نارس خطر بروز سندرم دیسترس تنفسی وجود دارد. در مطالعات متعدد کاربرد فشار مثبت انتهای بازدمی به همراه سورفکتانت بسیار موثرتر از کاربرد آن به تنهایی می باشد. این روش درمانی (Intubataion-Surfactant-Extubation، INSURE) نامیده می شود. در این مطالعه عواملی که در شکست این روش درمانی دخیل می باشند مورد مطالعه قرار خواهند گرفت.
یک مطالعه توصیفی تحلیلی در سال 1390 تا 1391 در بخش مراقبتهای ویژه نوزادان مرکز آموزشی - درمانی الزهرای تبریز انجام شد. تمامی نوزادان نارس زیر 37 هفته که بر اساس علایم بالینی نیاز به سورفکتانت داشتند وارد مطالعه شده وبه روش INSURE سورفکتانت تزریق شد. نوزادانی که در بدو تولد انتوبه شدند از مطالعه خارج گردیدند. نوزادانی که در طی 72 ساعت پس از تزریق سورفکتانت نیاز به انتوباسیون مجدد نداشتند به عنوان گروه موفق و نوزادانی که نیاز به انتوباسیون مجدد پیدا کردند به عنوان گروه شکست در نظر گرفته شدند.
از نظر جنسیت، نوع زایمان، عوامل خطر مادری، دریافت کورتون قبل از تولد توسط مادر، تجزیه گازهای خون شریانی ساعت اول تولد در بین دو گروه تفاوت آماری معنی داری وجود نداشت. سن حاملگی و وزن تولد در گروه شکست 9/2± 7/28 هفته و 545±1342 گرم و در گروه موفق 2/2±31 هفته و 472±1688 گرم بود (001/0 P<). نمره آپگار دقیقه اول در گروه شکست 1/2±7/5 و در گروه موفق 3/1±5/7 و نمره آپگار دقیقه پنجم 5/1±6/7 و 1±8/8 به ترتیب در گروه شکست و موفق بود (001/0 P<). نمره دیسترس تنفسی در گروه شکست 1±8/8 و در گروه موفق3/1±1/7 بود (001/0 P<). میزان غلظت اکسیژن دمی مورد نیاز (001/0 P<)، شدت درگیری عکس سینه (001/0 P<)، نیاز به تکرار سورفکتانت (001/0 P<)، نیاز به تزریق خون (001/0 P<) و وجود مجرای شریانی باز (003/0 P=) و خونریزی داخل بطنی (001/0 P=) بین دو گروه تفاوت آماری معنی داری داشت.
در نوزادان نارس تر و کم وزن تر که نمره آپگار دقیقه اول و پنجم پایینی داشته در ساعات اول تولد به اکسیژن با غلظت بالایی نیاز داشته باشند و نمره دیسترس تنفسی آنها بالا باشد ممکن است تجویز سورفاکتانت به روش INSURE موفقیت آمیز نباشد و به انتوباسیون مجدد نیاز داشته باشند.