مقایسه میزان استحکام باند برشی براکت های ارتودنسی باند شده با ادهزیو کورماکس II و ترانس باند XT در دندانهای مبتلا به فلوروزیس و ارزیابی آسیب مینایی حاصل از دیباندینگ

باندینگ براکت به دندانهای مبتلا به فلوروزیس اغلب مشکل می باشد. هدف از این مطالعه مقایسه میزان استحکام باند برشی براکت های ارتودنسی به دندانهای مبتلا به فلوروزیس با استفاده از ادهزیو کورماکس II و ترانس باند XT و ارزیابی آسیب مینایی پس از دیباندینگ می باشد.
در این مطالعه تجربی آزمایشگاهی شصت دندان مبتلا به فلوروزیس (5 و4 = (TFI و غیر فلوروزیس به دو زیر گروه تقسیم شدند. براکت اچ وایز استاندارد، در گروه اول و سوم به وسیله ترانس باند XT و در سایر گروه ها به وسیله کورماکس II به نمونه ها باند شدند. بعد از باندینگ میزان استحکام باند برشی به وسیله دستگاه اینسترون (Universal testing machine) تعیین شد. ارزیابی استریولوژی آسیب مینایی توسط نرم افزار استریولوژی (Stereolith 1) انجام گردید. از آزمونهای آماری آنالیز واریانس دو طرفه Post Hoc (LSD)، Kruskal-Wallis، Wilcoxon و Paired Samples Test جهت ارزیابی داده ها استفاده شد.
فلوروزیس میزان استحکام باند برشی را به طور معنی داری کاهش می دهد (سطح معنی داری= 041/0). کورماکس II میزان استحکام باند برشی را به طور معنی داری افزایش می دهد (سطح معنی داری= 040/0). نمونه ها در گروه اول (فلوروزیس و ترانس باند XT) کمترین میزان استحکام باند برشی را نشان دادند (69/1 ± 44/13 مگاپاسکال). گروه دوم (فلوروزیس و کورماکس II) بیشترین افزایش را در تعداد ترکهای مینایی نشان دادند. کورماکس II انتخاب مناسبی جهت باندینگ براکت های ارتودنسی در دندانهای مبتلا به فلوروزیس می باشد، با این حال استفاده از روش های محافظه کارانه دیباندینگ جهت کاهش آسیب مینایی ضروری می باشد.