بررسی اپیدمیولوژی، یافته های بالینی و آزمایشگاهی بیماران مبتلا به گیلن باره در جنوب کشور طی سالهای 91-86

سندروم گیلن باره یک بیماری عصبی خود ایمنی است که به عنوان حادترین نوع فلج بدون رفلکس همراه با گسستگی آلبومینوسایتولوژیک در نظر گرفته میشود. عدم وجود رفلکس، درد در اندامها، ضعف اندامها و بیحس بودن را به عنوان نشانه های بالینی این بیماری در نظر میگیرند. حتی با نداشتن پیش آگهی خوب، درمان برای این بیماری موثر بوده است. به علت شیوع سندروم گیلن باره در جنوب ایران و تفاوت آن با سایر نقاط جهان، مطالعه حاضر با هدف بررسی مقطعی اپیدمیولوژی سندرم گیلن باره در جنوب کشور انجام شد.
این مطالعه مقطعی در بیمارستان نمازی شیراز انجام شد. تمام گزارش های ضبط شده بیماران در بایگانی مورد بررسی قرار گرفت و اطلاعات لازم استخراج شد. یافته های بالینی و آزمایشگاهی توسط یک دیتابیس کامپیوتری آنالیز و نتایج به صورت میانگین ± انحراف معیار و یا با درصد بیان شد.
214 بیمار بررسی شدند که از میان آن ها، 119(6/55%) مرد و 95 (4/44%) زن بودند؛ پانزده درصد از بیماران از مشکلات تنفسی رنج می بردند. همچنین، 4/1% هم از پیش واکسینه شده بودند. 208 نفر تحت درمان ایمونوگلوبولین وریدی یا پلاسمافرز قرار گرفته و بهبود یافته بودند. یک نفر هم مبتلا به ایدز مشاهده شد.
این تحقیق جزئیات بیشتری را در مورد اپیدمیولوژی گیلن باره در شهرستان شیراز و جنوب کشور ارایه می کند. نتایج مطالعه حاضر وجود تفاوت بین الگوی این بیماری در ایران و سایر کشورها را روشن می سازد، اما هنوز تحقیقات بیشتری در این زمینه مورد نیاز است.