زیبایی شناسی معشوق بر پایه تشبیه و استعاره در غزلیات خواجوی کرمانی و حافظ

تشبیه و استعاره از اصلی ترین عناصر صور خیال هستند که شاعران به مدد آن ها می توانند احساسات خود را بهتر مجسم کنند. معشوق از موضوعاتی است که در شعر فارسی و خصوصا غزل بسیار مورد توجه بوده است. خواجو و حافظ در غزلیات خود، زیبایی های معشوق را با تشبیه ها و استعاره های گوناگون به تصویر کشیده اند. در این مقاله تشبیه ها و استعاره های مربوط به معشوق و سیمای ظاهری او در شعر خواجو و حافظ، بررسی شده و در پایان تشبیه ها و استعاره های پر بسامد در وصف معشوق بر روی نمودار مشخص شده است. نتیجه بررسی ها نشان می دهد که تشبیه ها و استعاره های دو شاعر دربار معشوق غالبا به مشابه هم بوده و توصیف هایی که از معشوق کرده اند در بیشتر موارد کلیشه ای و غیربدیع است.