ریشه یابی و یافتن رد پای هنر مینی مالیسم در چند داستان کلیله و دمنه

مینی مالیسم از مهم ترین حرکت های هنری پس از جنگ جهانی دوم به شمار می آید که روندی نو در داستان نویسی را پدید آورد؛ روح انسان معاصر خسته از صنعت و تکنولوژی همواره در جستجوی آرامش، زیبایی و سادگی نهفته در آثار هنری است و مینی مالیسم شاید بهترین فضا را برای برطرف کردن این نیازها فراهم کند. آرمان مینی مالیست ها، گرایش به سادگی و بی رغبتی به زندگی است که این قضیه را می توان در گذشته ادبی ایران نیز، جست و جو کرد؛ چراکه آثار بزرگ ادبی کلاسیک ایران با داشتن هنری زنده و زایا، بستری مناسب برای یافتن سرچشمه هنرهای نو هستند. یکی از این آثار، اثر داستانی کلیله و دمنه است. ایجاز و کوتاهی بسیاری از داستان های کلیله و دمنه، سادگی و حقیقت نمایی، تمامیت و کمال و... در آنها ویژگی هایی است که ذهن را به سمت یافتن ریشه های مینی مالیسم در ادب کلاسیک سوق می-دهد. این مقاله بر آن است که ریشه های هنر مینی مالیسم را در داستان های کلیله و دمنه بیابد؛ چرا که با این بررسی، می توان به درک تازه ای از آثار ادبی گذشته به خصوص «داستان ها و داستانک ها» رسید. برای دستیابی به این هدف، ابتدا به طور اجمالی به مینی مالیسم و جایگاه آن در داستان نویسی اشاره می شود سپس داستان های منتخبی از کلیله و دمنه، بر اساس ویژگی-های مینی مالیستی با روش تحلیل محتوا، بررسی می گردد. با بیان شباهت ها و تفاوت های داستان های کلیله و دمنه با هنر مینی مالیسم، به این نتیجه می رسیم که داستان های کلیله و دمنه شباهت بسیاری به مینی مالیسم دارند؛ اگرچه به طور قطع نمی توان آن ها را مینی مال قلمداد کرد.