بررسی اثر بخشی تلفیق دو روش خانواده درمانی راه حل مدار و ساختاری در درمان (قطع مصرف مواد) افراد وابسته به مواد و افزایش عملکرد خانواده

در میان راهبرد های خاص برای درمان اختلال سوء مصرف مواد، خانواده درمانی، توجه زیادی را در تحقیقات به خود جلب کرده است. با استفاده از خانواده درمانی، اثر گذاری سایر رویکردها افزایش می یابد. هدف این پژوهش بررسی اثر بخشی تلفیق دو روش خانواده درمانی راه حل مدار و ساختاری در درمان (قطع مصرف مواد) افراد وابسته به مواد و افزایش عملکرد خانواده می باشد. این پژوهش به صورت نیمه آزمایشی با پیش آزمون، پس آزمون و پی گیری 6 ماهه همراه با گروه کنترل انجام شده است. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه خانواده های مراجعه کننده دارای فرد وابسته به مواد به خانه سلامت زیبا دشت در منطقه 22 شهر تهران در سال 1391می باشد. تعداد 30 خانواده به صورت نمونه در دسترس انتخاب شد. بعد از همتاسازی، در دو گروه آزمایش (15 خانواده) و کنترل (15 خانواده) به صورت تصادفی جایگزین شدند. جهت جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه دموگرافیک، آزمایش اعتیاد و ابزار سنجش خانواده استفاده شد. از هر دو گروه پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری 6 ماهه به عمل آمد. داده های جمع آوری شده پس از ورود به نرم افزار اس.پی.اس.اس نسخه 11 با استفاده از آزمون مجذور کای و تحلیل کواریانس چند متغیره مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد که تلفیق دو روش خانواده درمانی راه حل مدار و ساختاری در درمان (قطع مصرف مواد) افراد وابسته به مواد و همچنین افزایش عملکرد خانواده موثر است؛ به این صورت که در پس آزمون80% در سطح معناداری (0001/0P<، 20-2X) و پیگیری 6 ماهه 66% در سطح معناداری (0001/0P<، 63/11-2X) افراد موفق به قطع مصرف مواد شدند. این مطالعه نشان داد که در درمان (قطع مصرف مواد) افراد وابسته به مواد و همچنین افزایش عملکرد کلی خانواده ها، رویکردهای تلفیقی از جمله خانواده درمانی راه حل مدار و ساختاری، نسبت به رویکرد های منفرد، اثربخشی بیشتری دارد.