تعیین میزان آلومینیوم باقیمانده ناشی از کاربرد آلوم و پلی آلومینیوم کلراید در حذف کدورت آب های کدر

در فرایند زلال سازی آب به منظور ته نشینی ذرات کلوییدی از مواد منعقدکننده مختلفی مانند سولفات آلومینیوم (آلوم) و پلی آلومینیوم کلراید استفاده می شود. استفاده از هر دو نوع منعقد کننده در فرایند انعقاد باعث باقی ماندن مقداری آلومینیوم در آب می شود که اگر مقدار آن از استاندارد تعیین شده تجاوز کند؛ اثرات مخربی بر روی سلامت انسان و محیط زیست خواهد داشت. این مطالعه به منظور تعیین میزان آلومینیوم باقیمانده ناشی از کاربرد آلوم و پلی آلومینیوم کلراید در حذف کدورت از آب های کدر انجام شد.
در این مطالعه آزمایشگاهی کدورت های به کار رفته در نمونه آب شامل کدورت های کم، کدورت متوسط و کدورت های بالا بود که با استفاده از پودر کائولین به صورت مصنوعی ساخته شد. نمونه های آب به میزان یک لیتر در 6 جار ریخته شد و پس از تنظیم pH و افزودن ماده منعقد کننده، آزمایش جار طی مرحله اختلاط سریع طی زمان 30 ثانیه و با شدت اختلاط 100 دور در دقیقه و سپس در مرحله اختلاط کند با شدت 20 دور در دقیقه و به مدت 15 دقیقه و مرحله ته نشینی به مدت 30 دقیقه انجام گردید. نمونه برداری برای به دست آوردن راندمان حذف کدورت و میزان آلومینیوم باقیمانده صورت گرفت. تعیین کدورت مطابق روش نفلومتری و توسط دستگاه کدورت سنج و تعیین آلومینیوم طبق روش اریوکروم سیانینR انجام شد.
میزان آلومینیوم باقیمانده توسط کاربرد پلی آلومینیوم کلراید در آب هایی با کدورت کم، متوسط و زیاد به ترتیب 0.006 میلی گرم بر لیتر، 0.05 میلی گرم بر لیتر و 0.07 میلی گرم بر لیتر و میزان آلومینیوم باقیمانده توسط کاربرد آلوم در آب هایی با کدورت کم، متوسط و زیاد به ترتیب 0.065 میلی گرم بر لیتر، 0.15 میلی گرم بر لیتر و 0.22 میلی گرم بر لیتر بود. بین دوز مصرفی آلوم و پلی آلومینیوم کلراید با میزان آلومینیوم باقیمانده ارتباط آماری معنی داری به دست آمد (P<0.05).
پلی آلومینیوم کلراید، به دلیل حساسیت کمتر به تغییرات pH و کاهش غلظت آلومینیوم باقیمانده در آب تصفیه شده نسبت به آلوم برتری داشته و می تواند به عنوان یک منعقد کننده مناسب استفاده شود.