مقایسه روش بیولوژیکی و بیوالکتروشیمیایی در تصفیه فاضلابهای حاوی فرمالدوئید

رشد سریع صنعت و تکنولوژی در چند سده اخیر و افزایش استانداردهای زندگی باعث شده است که تحقیقات مختلفی جهت یافتن روش های اقتصادی و کارآمدترتصفیه فاضلاب انجام پذیرد.اگرچه تحقیقات زیادی بر روی دو روش بیولوژیکی و الکتروشیمیایی در حذف آلاینده های سمی صورت پذیرفته است، لیکن ترکیب این دو روش تاکنون مورد بررسی دقیق قرار نگرفته است. هدف از این مطالعه مقایسه مابین راندمان راکتور رشد چسبیده مستغرق و راکتور بیوالکتروشیمیایی (ترکیبی از روش الکتروشیمیایی و راکتور رشد چسبیده مستغرق) بود.
راکتورهای بیولوژیک و بیوالکتروشیمیایی به صورت جداگانه برای تصفیه فاضلاب آلوده به فرمالدوئید برای مدتی طولانی مورد پایش قرار گرفتند. جهت بررسی تاثیر عبور جریان الکتریکی بر روی میکروارگانیسم ها و راندمان سیستم بیولوژیکی از الکترودهای گرافیتی استفاده گردید و راندمان سیستم بطور مداوم مورد پایش قرار گرفت.
نتایج این مطالعه نشان داد که راکتور بیولوژیکی رشد چسبیده مستغرق، قادر به حذف 88% فرمالدوئید ورودی به سیستم بود. لیکن با نصب الکترود ها و عبور جریان برق از آن راندمان آن به 85% کاهش یافت. غلظت میکروارگانیسم ها در راکتور بیوالکتروشیمیایی نیز در مقایسه با راکتور بیولوژیک به مراتب کمتر بود. نتایج این تحقیق نشان داد که جریان الکتریکی عبوری از راکتور الکتروبیوشیمیایی رابطه ای معکوس با راندمان حذف فرمالدوئید دارد.
نتایج این مطالعه نشان داد که راکتور بیوالکتروشیمیایی و بیولوژیکی در ولتاژ های پایین توانایی تقریبا یکسانی در حذف فرمالدوئید از فاضلاب دارند، با این حال مقدار انرژی مورد نیاز راکتور بیوالکتروشیمیایی بیش از مقدار مورد نیاز راکتور بیولوژیکی است. در ولتاژهای بالا نیز توانایی این راکتور در حذف آلاینده ها به شدت کاهش می یابد. لذا در این مطالعه نتیجه گیری شد که با دانش کنونی روش های بیوالکتروشیمیایی مقرون به صرفه نیستند.