شیوع خود درمانی و برخی عوامل مرتبط با آن در بین دانشجویان دانشگاه های بجنورد در سال 1391

خود درمانی یکی از مسایل مهم بهداشتی- اجتماعی است که می تواند معضلات مهمی را برای فرد و جامعه ایجاد نماید. لذا مطالعه حاضر با هدف تعیین شیوع خود درمانی و برخی عوامل مرتبط با آن در بین دانشجویان دانشگاه های شهر بجنورد درسال 1391 صورت گرفته است.
مواد و مطالعه حاضر از نوع توصیفی- تحلیلی مقطعی می باشد. نمونه گیری بصورت سهمیه ای طبقه ای تصادفی بین 3 دانشگاه علوم پزشکی، آزاد اسلامی و پیام نور، انجام شد، در مجموع حجم نمونه ی برابر با، 600 نفر تعیین گردید. ابزار گردآوری داده ها یک پرسشنامه ی خود ساخته، شامل دو بخش بود. قسمت اول مشخصات دموگرافیک شامل 6 سوال، و قسمت دوم سوالات شامل 26 سوال، مربوط به سنجش عوامل مرتبط با خود درمانی بود، که به صورت لیکرت 3 تایی بصورت کم=1، متوسط= 2 و زیاد= 3 امتیاز دهی می گردید.
از مجموع 590 پرسشنامه تکمیل شده، میانگین سنی شرکت کنندگان(19/4±) 84/22 بود که (50/60%) آنان دختر و بقیه پسر بودند. میزان متوسط خود درمانی در این پژوهش(9/41%) ذکر شد که شیوع آن در دختران بیشتر بود. بیشتر دانشجویان اطلاعات دارویی خود را از طریق مطالعه ی کتاب (6/43%) بدست آورده بودند. بین خود درمانی با عدم اطمینان به طبابت پزشکان، نداشتن وقت برای مراجعه به مطب و تهیه آسان داروها از داروخانه رابطه ی معنادار مشاهده گردید(001/0p<). بیشترین میزان خوددرمانی مربوط به دانشجویان دانشگاه پیام نور بود.
در این مطالعه شیوع خود درمانی بالا بود. با توجه به نتایج پژوهش، آموزش دانشجویان جهت افزایش آگاهی آنان نسبت به داروها، و همچنین نظارت بر فروش دارو در داروخانه ها ضروری به نظر می رسد.