تاثیر تهیه بستر در اراضی شور بر کمیت و کیفیت چغندرقند

کشت اغلب محصولات زراعی در مناطقی از استان های اصفهان، آذربایجان شرقی و غربی و سایر مناطق کشور که دارای آب و خاک شور می باشند با مشکل روبرو است. بذور گیاهان متحمل به شوری مثل پنبه و چغندرقند اگر در زمان جوانه زنی از منطقه تجمع نمک دور باشند بهتر می توانند سبز شوند و در نهایت عملکرد قابل قبولی داشته باشند. این پژوهش با هدف بررسی تاثیر روش های مناسب کشت چغندرقند بر کمیت و کیفیت چغندر قند در اراضی با محدودیت شوری در سال های 1383 و1384 در قالب آزمایش کرت های سه بار خرد شده در ایستگاه تحقیقاتی رودشت اصفهان انجام شد. کرت اصلی شامل آبیاری در طی فصل رشد با دو سطح شوری هشت و 12 دسی زیمنس بر متر، کرت های فرعی شامل دو تاریخ کاشت و کرت های فرعی فرعی شامل سه روش کشت به صورت دو ردیفه در زیر خط داغ آب، به صورت خط در کرت و کشت بذور بر بالای پشته بودند. نتایج نشان داد اعمال تیمار شوری آب آبیاری 12 دسی زیمنس بر متر نسبت به تیمار شوری آب آبیاری هشت دسی زیمنس بر متر در طی فصل رشد، به صورت معنی دار موجب کاهش عملکرد ریشه و عملکرد قند ناخالص به ترتیب 17 و 18 درصد شد. شوری آب آبیاری بیشترین تاثیر را بر عملکرد ریشه داشت. با تاخیر در کاشت به صورت معنی دار عملکرد ریشه، عملکرد قند ناخالص و عملکرد قندخالص به ترتیب 31، 46 و 30 درصد کاهش یافت. کاهش عملکرد قند ناخالص و عملکرد قندخالص در نتیجه کاهش عملکرد ریشه بود. بین روش های کشت، روش کشت خط در کرت با روش های دیگر مورد مطالعه از لحاظ آماری تفاوت معنی دار نشان نداد. عملکرد قند ناخالص و عملکرد قندخالص در روش کشت دو ردیفه، نسبت به دو روش دیگر بالاتر بود. تاخیر در کشت موجب کاهش معنی دار عملکرد قند در آزمایش گردید و قابل توصیه نمی باشد. در مجموع روش کشت دو ردیفه به علت سهولت بیشتر در آبیاری، امکان کشت مکانیزه و کاهش هزینه های تولید در اراضی شور نسبت به دو روش دیگر قابل توصیه می باشد.