بررسی حقوق حاکم بر روابط بین الملل با تاکید بر دیدگاه امنیتی صدر اسلام

علی رغم اظهارات گوناگون پیرامون خاستگاه روابط بین المللی دولت ها، می توان گفت اسلام قواعدی را برای تنظیم قراردادهای بین المللی با امعان نظر به اهداف امنیتی مورد نظر در اینگونه روابط، تاسیس نموده است. هدف این مقاله تشریح و بازشناسی مفاهیم قراردادهای بین المللی به عنوان قانون حاکم بر روابط بین الملل در اسلام با دیدگاه های امنیتی و نشان دادن ژرفای نظر این مکتب به عنوان کاملترین مکتب دینی الهی در تنظیم روابط بین المللی دولت ها و توجه به مسائل پیرامونی تاثیرگذار بر این روابط می باشد.
روش تحقیق: مقاله حاضر اسنادی و از نوع توصیفی تحلیلی میباشد که مطالب آن به طریق کتابخانه ای و فیشبرداری از منابع مرتبط جمعآوری شده است.
بررسی اسناد موجود بیانگر این موضوع است که روابط بین المللی در اسلام در ابتدا به شکل تشکیلات بین القبایلی، اعطای مصونیتهای دیپلماتیک (و ان احد من المشرکین استجارک فاجره حتی یسمع کلام الله ثم ابلغه مامنه) (توبه،6) و ایجاد روابط در قالب قرارداد امنیت در تردد و جواز ورود به بلاد اسلامی (استیمان) و یا صلح با مضمونی سیاسی (نه در امور مالی و اقتصادی) و... بوده است که همگی نشانگر پیشتاز بودن در زمینه ی ایجاد روابط دیپلماتیک همچنین توجه به نکات امنیتی در این روابط می باشد.
توجه به خاستگاه قوائد حاکم بر روابط بین المللی جامعه اسلامی می تواند بیانگر قدمت، دقت و فراست شارع مقدس در تدوین و تنظیم روابط، به ویژه در عرصه بین المللی در اشکال مختلف (از اعطای مصونیت موقت تا ترک مخاصمه) باشد که معیارهای امنیتی بی نظیری را بر آنان حاکم، تا اساسی ترین این اصول (که از برتری دین والای اسلام و مسلمانان حمایت و حفاظت می نماید) مورد تعرض قرار نگرفته و ارزش های اسلامی از دستاندازی بیگانگان مصون بماند.