بررسی سرواپیدمیولوژیک بیماری زبان آبی در گوسفندان استان خوزستان

زبان آبی، بیماری عفونی و غیرمسری نشخوارکنندگان اهلی و وحشی می باشد که عامل آن ویروس زبان آبی است. این ویروس متعلق به جنس اوربی ویروس و خانواده ی رئوویریده است. علائم کلینیکی معمولا در گوسفندان با پشم ظریف دیده می شود و شامل تب، ادم صورت، پرخونی و زخم در مخاط دهان، التهاب نوار تاجی، لنگش، سقط و مرگ است. هدف از این مطالعه، تعیین شیوع سرمی زبان آبی در گوسفندان استان خوزستان و هم چنین ارتباط آن با فاکتورهای محیطی و میزبانی بود. در این تحقیق نمونه های سرمی از 556 راس گوسفند انتخاب شد و به طور تصادفی از شهرهای اهواز، هندیجان، باغملک، شادگان و دزفول جمع آوری گردید و آن ها به وسیله ی آزمایش الیزا از نظر وجود پادتن ضد این ویروس مورد ارزیابی قرار گرفتند. شیوع سرمی زبان آبی 9/55 درصد (فاصله ی اطمینان 95% 60-8/51) بود. رگرسیون لوجستیک نشان داد، شانس عفونت با افزایش سن بالا می رود (نسبت شانس 17/1 و فاصله ی اطمینان 95% 29/1-06/1). فراوانی نسبی عفونت در گوسفندان نر بیشتر از ماده بود (05/0P>) و شانس عفونت گوسفندان نر نسبت به ماده 29/1 (فاصله ی اطمینان 95% 37/2-71/0) بود. شیوع در گوسفندان دارای سابقه ی سقط و بدون آن به ترتیب 8/47 و 7/55 درصد بود (05/0P>) و شانس عفونت در گوسفندان دارای سابقه ی سقط نسبت به بدون آن 63/0(فاصله ی اطمینان 95% 46/1-27/0) بود. شیوع در اهواز، هندیجان، باغملک، شادگان و دزفول به ترتیب 2/50، 5/12، 5/60، 8/82 و 7/85 درصد بود (001/0P<) و موقعیت جغرافیایی 5/33 درصد از نوسانات بیماری را توجیه می کند. مطالعه ی حاضر نشان می دهد که ویروس زبان آبی در استان خوزستان وجود دارد. با توجه به وضعیت آب و هوایی و سهولت انتقال بیماری های قابل انتقال از طریق ناقلان، باید اقدامات کنترلی و پیش گیرانه مدنظر سیاست گذاران بهداشتی قرار گیرد.