روایی همزمان استفاده از بیمارنما و بیمار واقعی در سنجش مهارت های ارتباطی دانشجویان پزشکی

ارزشیابی مهارت های ارتباطی مستلزم به کارگیری ابزارهای روا می باشد. در این راستا، مطالعه حاضر به منظور بررسی روایی همزمان بیمارنما و بیمار واقعی (یعنی ارتباط بین نتایج آزمون با بیمارنما و بیمار واقعی) و امکان تعمیم نتایج حاصل از سنجش با بیمارنما برای بیمار واقعی انجام شد.
در این مطالعه همبستگی، 32 نفر از کارآموزان پزشکی به روش نمونه گیری مبتنی بر هدف وارد پژوهش شدند. دانشجویان با روش تخصیص تصادفی در دو گروه مساوی و همگن قرار گرفتند. با اجرای طرح متقاطع، گروه اول ابتدا با بیمار واقعی و سپس با بیمارنما و گروه دوم برعکس سنجش شدند. سنجش مهارت های ارتباطی با استفاده از چک لیستی برگرفته از چک لیست Calgary-Cambridge انجام شد. اطلاعات با کمک نرم افزار SPSS و با استفاده از آمار توصیفی و تحلیلی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
مقایسه نمرات با بیمارنما و بیمار واقعی در گروه اول، گروه دوم، کل دانشجویان و در سنجش اول دو گروه تفاوت معنی داری را نشان داد، اما با اختلاف بسیار جزیی در سنجش دوم دو گروه تفاوت معنی داری از نظر آماری مشاهده نشد (064/0 = P) که به نظر قابل ملاحظه نمی آید. بین نمرات کل دانشجویان با بیمارنما و بیمار واقعی همبستگی مثبتی وجود داشت (63/0 = r).
با توجه به تفاوت معنی دار بین نمرات، نمی توان مهارت های ارتباطی هر دانشجو را در موقعیت شبیه سازی برای نحوه رفتار او در موقعیت واقعی تعمیم داد و چنین ادعا نمود که بیمارنما در سنجش مهارت های ارتباطی جانشین بیمار واقعی گردد.