مقایسه سه روش هپارینه کردن ست همودیالیز بر وضعیت انعقادی و کفایت دیالیز دربیماران تحت درمان با همودیالیز 1392

امروزه جهت ضدانعقادسازی ست همودیالیز از هپارین به روش های مختلف استفاده می شود. هرکدام از این روش ها با عوارض جانبی مثل تشکیل لخته و کاهش کفایت، در میزان مرگ و میر تاثیر می گذارند. این مطالعه به منظور مقایسه تاثیر 3 روش هپارینه کردن ست دیالیز بر وضعیت انعقادی و کفایت دیالیز انجام شد.

در این کارآزمایی بالینی 25 بیمار همودیالیزی با PTT نرمال به طور تصادفی تحت 3 روش هپارینه شدند. در روش اول ست دیالیز پس از پرایم با u5000 هپارین، در دو نوبت با 200 سی سی نرمال سالین شستشو شد. در روش دومu 2000 به طور بلوس و u/h1000 نیز تا ابتدای ساعت چهارم انفوزیون شد. در روش سوم u2500 ابتدا و u2500 دو ساعت بعد تزریق شد. ارزیابی لخته با مشاهده صافی و بررسی کفایت دیالیز با فرمول های URR، KT/V صورت گرفت. داده ها با نرم افزار SPSS و آزمون های ویلکاکسان و مک نمار تحلیل گردید.

میزان بروز لخته در روش اول به طور معنی داری بیش از روش دوم و سوم و در روش سوم به طور معنی داری بیش از روش دوم بود. میزان PTT در محدوده استاندارد، در روش اول به طور معنی داری بیش از روش دوم بود. کفایت دیالیز در روش دوم به طور معنی داری بیشتر از روش اول بود.

روش دوم هپارینیزاسیون ست همودیالیز، با احتمال تشکیل لخته کمتری همراه است و با توجه به کفایت مطلوب تر دیالیز در این روش، به عنوان ایمن ترین روش توصیه می شود.