اثر تداخل زمینه ای و نوع ارائه بازخورد (خودکنترلی و جفت شده) بر مراحل مختلف یادگیری مولفه پارامتر در کودکان

هدف از این تحقیق بررسی نوع بازخورد و نوع تمرین بر یادگیری مولفه پارامتر (آماره) بود. به همین منظور هشت گروه 12 نفری تشکیل شد (گروه تمرینی ثابت با بازخورد خودکنترلی، گروه تمرینی ثابت با بازخورد جفت شده (گروه جفتشده)، گروه تمرینی مسدود با بازخورد خودکنترلی، گروه تمرینی مسدود با بازخورد جف تشده، گروه تمرینی تصادفی با بازخورد خودکنترلی، گروه تمرینی تصادفی با بازخورد جفتشده، گروه تمرینی سریالی یا مسدود – تصادفی با بازخورد خودکنترلی و گروه تمرینی سریالی با بازخورد جفتشده). ابزار مورد استفاده شامل پرتاب به سمت یک دایره رسم شده روی زمین بود که با چشمان بسته و از فاصله 3 متری انجام میگرفت و امتیاز 10 تا 100 را شامل میشد. به پرتابهایی که در دامنه مورد نظر قرار نمیگرفت، امتیاز صفر تعلق میگرفت. نتایج با استفاده از آزمونهای تحلیل واریانس عاملی مرکب و تحلیل واریانس یکراهه، تجزیه و تحلیل شدند و سطح، (P< 0/ 0 در نظر گرفته شد. در آزمون یادداری، برتری بازخورد خودکنترلی بر بازخورد جفتشده مشاهده شد (05 / معناداری 05 یعنی تفاوتی بین تمرین در شرایط تداخل زمینهای و تمرین به شیوه ثابت وجود، (P> 0/ ولی اثر نوع تمرین مشاهده نشد (05 ندارد. نتایج مشاهدهشده در آزمون انتقال عکس نتایج مشاهده در آزمون یادداری بود، یعنی اثر نوع بازخورد مشاهده نشد و نشان داد که کودکان به آخرین مرحله خودتنظیمی یعنی تعمیم پذیری نرسیده اند، اما اثر نوع تمرین مشاهده شد (P> 0/05) و برتری با گروه های تمرینی در شرایط تداخل زمینه ای بود. همچنین میان گروه های تمرینی در شرایط تداخل (P< 0/05) زمینه ای یعنی گروه های تمرینی مسدود، سریالی و تصادفی در تمام مراحل یادگیری تفاوت معنادار آماری مشاهده نشد. در کل نتایج این تحقیق، اثر سودمند بازخورد خودکنترلی در مرحله یادداری و تمرین در شرایط تداخل زمینه ای در مرحله انتقال در میان کودکان را نشان داد و باتوجه به نبود تفاوت در میان گروه های تمرینی در شرایط تداخل زمینه ای، نتایج تاییدی بر فرضیهدوم مگیل و هال (1990) بود، چراکه اثر تداخل زمینه ای در برنامه حرکتی یکسان مشاهده نشد.