برداشت های عرفانی راجی از دیوان حافظ

رابطه ی ادبیات فارسی و ادبیات ترکی  به دلیل خویشاوندی سببی که میان آنها پیش آمده است، رابطه ای نسبتا دیر پاست. که طی قرون متمادی ضمن بهره مندی از آبشخور غنی آموزه‌های دینی همواره در تعامل با هم بوده اند. به یمن همین داد و ستد مبارک تعداد زیادی از شعرای نغزگوی هردو زبان به طبع‌آزمایی پرداخته اند. از این میان میرزا ابوالحسن راجی تبریزی، شاعر قرن سیزدهم هجری قمری، که بی تردید یکی از شعرای بزرگ ذولسانین آذربایجان است، از جمله شعرایی است که درکنار زبان ترکی به زبان فارسی نیز طبع آزمایی کرده است. چکامه‌های نغز و دلکش او در هر دو زبان، گویای قدرت فراوان او در فن شعر است. سروده های وی در حوزه ی واژگان، تصویر سازی، شکل و قالب و مضمون و محتوا شدیدا تحت تاثیر زبان فارسی و ادبیات عرفانی آن است. به ویژه رد پای این تاثیر پذیری را با حافظ بیشتر می‌توان پی‌گرفت. مقاله ی حاضر می کوشد با بررسی برداشت های عرفانی راجی از حافظ، ابعاد این تاثیر پذیری را در دیوان راجی بیابد و به خواننده عرضه دارد.