بررسی اثر بوی شیر مادر بر مدت زمان انتقال تغذیه از گاواژ به تغذیه دهانی و طول مدت بستری در نوزادان نارس بستری در بخش مراقبت های ویژه نوزادان

از جمله مشکلات عدیده ای که نوزاد نارس بعد از تولد با آن مواجه می باشد، ضعف مهارت های حرکتی دهان و عدم توانایی تغذیه از سینه مادر است. اقدامات مداخله ای ساده مانند تحریک بویایی می تواند در تسریع دستیابی به این مهارت که یکی از چالش های فزاینده در بخش های مراقبت های ویژه نوزادان است، کمک کننده باشد. بنابراین مطالعه حاضر با هدف تعیین اثربخشی بوی شیر مادر بر زمان انتقال تغذیه نوزاد نارس به تغذیه دهانی انجام شد.
این کارآزمایی بالینی بر روی 92 نوزاد نارس با سن حاملگی کمتر از 33 هفته در بخش های مراقبت های ویژه نوزادان بیمارستان های ولی عصر(عج) و جامع زنان تهران از اردیبهشت تا شهریور سال 1392 انجام شد. نمونه گیری به روش در دسترس به طور تصادفی از نمونه های دو گروه 46 نفره کنترل و مداخله (دریافت کننده تحریک بوی شیر مادر در زمان های گاواژ) صورت گرفت. برای جمع آوری اطلاعات از چک لیستی استفاده شد که شامل اطلاعات دموگرافیک و متغیرهای اصلی مورد مطالعه (طول مدت انتقال تغذیه از گاواژ به تغذیه دهانی، وزن گیری، طول مدت بستری و طول مدت اولین تغذیه نوزاد از سینه مادر) بود. اطلاعات توسط نرم افزار SPSS نسخه 16 و با استفاده از آزمون های آماری تی مستقل و من ویتنی تجزیه و تحلیل شد.
میانگین طول دوره انتقال در گروه مداخله 23/3 ± 20/11 و در گروه کنترل 04/6 ± 65/21 روز بود (001/0 > P). همچنین، میانگین طول مدت بستری در گروه مداخله 57/3 ± 65/14 و در گروه کنترل 50/6 ± 20/26 روز بود (001/0 > P). در مورد گروه مداخله تغذیه از سینه مادر نیز در مدت کمتری صورت گرفت (001/0 > P).
با توجه به کاهش مدت زمان انتقال از گاواژ به تغذیه دهانی در گروه مداخله، استفاده از این روش ساده و کم هزینه به مادران جهت تسریع دستیابی نوزاد به توانمندی تغذیه ای پیشنهاد می شود.