ایجاد مدل زنوگرافت بومی تومور ویلمز در ایران و کاربردهای آن در توسعه مطالعات پیش بالینی

تومور ویلمز (نفروبلاستوما) یک نئوپلازی رویانی با منشاء بلاستمای نفروژنیک بوده و مهم ترین تومور کلیوی کودکان محسوب می گردد. در مواردی با نمای بافتی نامطلوب و هم چنین عود تومور، شانس بقاء کاهش می یابد. هم چنین عوارض دیررس ناشی از شیمی درمانی، جان شفا یافتگان تومور ویلمز را تهدید می کند. هدف این مطالعه، ایجاد مدل زنوگرافت بافت توموری مشتق شده از بیمار بوده تا بتوان با این مدل ها، آزمون های مقاومت به داروهای شیمی درمانی را در هر فرد مورد ارزیابی قرار داد. چهار بیمار مبتلاء به تومور ویلمز را انتخاب و نمونه تازه جراحی را به آزمایشگاه منتقل و پس از گذراندن مراحل کشت اولیه سلول های توموری و خالص سازی آن ها، به ازای هر تومور، به 10 سر موش بی موی فاقد تیموس به صورت زیر جلدی تلقیح گردیدند. سپس مراحل رشد آن ها ارزیابی شده و تومورها با میکروسکوپ نوری مورد مطالعه قرار گرفتند. میزان تومورزایی در مدل زنوگرافتی تا 70% گزارش گردید. هم چنین نتایج آسیب شناسی نشان داد که در اسلایدهای H&E، هر سه بخش اپیتلیالی، استرومایی و بلاستما وجود داشته و نتایج ایمونوهیستوشیمی نیز با مارکرهای CK، Desmin، Myogenin، WT-1 و Vimentin، نفروبلاستما را تایید کردند. بررسی های هیستوپاتولوژیکی، اعتباربخشی به مدل زنوگرافت تومور ویلمز را مورد تایید قرار داد. با توجه به این که این مدل برای اولین بار در ایران انجام پذیرفته است، از این رو می تواند پژوهشگران را به مطالعات درم آن های انفرادی نفروبلاستوما و هم چنین ارزیابی آزمون های مقاومت تومور نسبت به داروهای شیمی درمانی رهنمون سازد.