موسیقی داخلی در شعر عبدالوهاب البیاتی - دیوان «الموت فی الحیاه» -

موسیقی واژه ای با ریشه ی یونانی است که در لغت «جریان یافتن و جاری شدن» معنا می دهد و موسیقی شعری به توالی منظم مجموعه ای از عناصر آوایی و غیر آوایی که به شعر زیبایی می بخشند، اطلاق می شود. موسیقی یکی از مهم ترین ارکان شعر بوده که به دو قسمت موسیقی داخلی و موسیقی خارجی تقسیم می شود. با توجه به رهاشدن شعر جدید از بند وزن و قافیه، اهمیت موسیقی خارجی که مشتمل بر این دو عنصر می باشد، رو به کاهش نهاده، لذا موسیقی داخلی در شعر جدید از اهمیت به سزایی برخوردار است.
این مقاله در ابتدا به تعریف ایقاع و موسیقی و چگونگی کاربرد این دو اصطلاح در آثار نقدی پرداخته و سپس، بررسی موسیقی داخلی و عناصر آن را در شعر عبدالوهاب بیاتی، شاعر معاصر عراقی، با استناد به دیوان «الموت فی الحیاه» به دنبال دارد.
موسیقی داخلی در دو بخش صوتی و معنوی نمود داشته که بخش معنوی آن، موسیقی افکار نیز نامیده می شود. در بخش صوتی عناصری همچون جناس و انواع تکرار در شعر بیاتی بررسی شده است، چنانچه در بخش معنوی نیز از عناصری هچون تضاد، رمز و اسطوره، مراعات النظیر و التفات بحث می شود.
روش و منهج این پژوهش، تحلیلی- توصیفی است و با شیوه ی مطالعه ی کتابخانه ای انجام گرفته است.