خودستایی های آموزنده در اشعار ناصرخسرو قبادیانی

خودستایی از مضامین پر اهمیت شعر فارسی است که در آثار شاعرانی که در ادوار گوناگون حیات ادبی ایران می زیسته اند جلوه گر شده است. این شاعران با ذهنیت های منحصر به فرد و تحت تاثیر محیط به مضمون آفرینی های بدیع در زمینه خودستایی دست یازیده اند و از این مهم در جهت دستیابی به اهداف خود سود جسته اند.
خودستایی ممکن است ارزش تعلیمی داشته باشد، بدین صورت که شاعر خود را الگوی هر خصیصه اخلاقی نشان دهد تا از این طریق به جلوه دادن ارزش های والایی که می خواسته است به ضمیر خواننده القا کند بپردازد و با تشویق و تحریض مخاطب به این صفات، حرکت به سمت زندگی متعالی را برای او ممکن سازد.
ناصرخسرو قبادیانی، شاعر قرن پنجم، در زمینه سرودن خودستایی های آموزنده در شعر فارسی جایگاه ویژه ای دارد. او خود را به سبب هنر سخنوری، فضل و همت والا می ستاید و از دیگران برتر می داند.
در این جستار، کوشش می شود به بررسی ماهیت خودستایی و انگیزه های آن و معرفی اجمالی زندگی و شعر ناصرخسرو پرداخته شود و سپس با تامل در انواع خودستایی های هدفمند اخلاقی و تعلیمی در شعر او، وجوه شخصیتی و افکار این شاعر بلند مرتبه روشن گردد.