درس های فیلسوف هنرمند: دوشان، بورن، نیومن و فرانسیس به روایت لیوتار

مقاله حاضر به بررسی برخی دیدگاه های ژان فرانسوا لیوتار، اندیشمند نامدار فرانسوی نیمه دوم قرن بیستم، درباره هنر و برخی هنرمندان مورد علاقه اش می پردازد. لیوتار که به سبب نظریات جنجالی ا ش درباره افول روایت های کلان و پسامدرنیته شهرتی عالم گیر یافت با بهره گیری از کلیدواژگانی چون امر والا، غیر قابل نمایش، تخالف و اصوات خاموش به گمانه زنی انتقادی خود در قلمرو هنر می پردازد. او با کشف ناسازگاری تراندیسنده های دوشان، عملکردهای پنهان آثار بورن، رویداد والای آثار نیومن و نوانس های اشباعات رنگی فرانسیس علیه سلسله مراتب نظم مستقر روایت و گفتمان و در مجموع فرایند کلیت سازی در عرصه هنر اقامه دعوی می کند و جویای نوعی پیرازیبایی شناسی در فلسفه هنر است.