خود کم بین بر منش!

خودستایی در هر سامانه ی منش و اخلاقی، خویی نکوهیده است و تنها در قلمرو هنر و هنروری پسندیده و روا شمرده می شود. بسیاری از شاعران بلند آوازه ی زبان فارسی از جمله خاقانی، انوری و غضایری رازی نازشنامه هایی دارند که نه تنها از ارجمندی آنان نکاسته، بلکه بر آوازه ی شاعری آنان نیز افزوده است. چامه سرایان پارسی گوی، به ویژه در سده ی ششم، دشت سخن را ناوردگاه خویشتن می بینند و هماوردجویانه خود را بر چکاد ادب می نشانند. نکوهشنامه، رویه ی دیگر این شیوه ی سخن است که شاعر با خوار انگاشتن خود در برابر پدیده های ورجاوند، به خویشتن، ارجمندی می بخشد. خویشتن باوری و خود شیفتگی سرمایه ی نمود هنری شاعر است.