مقایسه ی اثر بخشی رژیم سیپروفلوکساسین و داکسی سیکلین با رژیم ریفامپین و داکسی سیکلین در عود تب مالت

تب مالت یکی از مهم ترین مسایل بهداشتی جهان است که شیوع آن در بسیاری از کشورهای در حال توسعه در حال افزایش است. این بیماری تظاهرات بسیار متنوعی را ایجاد می کند و اثر واضحی بر نیروی کار انسانی دارد. تب مالت از بیماری های آندمیک ایران می باشد. درمان ترکیبی در تب مالت منجر به بهبود علایم و کوتاه شدن دوره ی علامت دار بیماری شده، میزان عود و مقاومت دارویی را کاهش می دهد.با توجه به استفاده ار ریفامپین در درمان سل و ضرورت درمان آلترناتیو در مناطق آندمیک سل و تب مالت در این مطالعه، ریفامپین داکسی سیکلین را با رژیم سیپروفلوکساسین و داکسی سیکلین در عود تب مالت مقایسه گردید.
این مطالعه یک کار آزمایی بالینی است که در آن 90 بیمار تب مالت بالای 17 سال بر اساس معیارهای ورود به مطالعه، در سال های 1387-1384 در دو درمانگاه بیماری های عفونی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی اراک بررسی شدند. بیماران به طور تصادفی به 2 گروه تقسیم شدند، بیماران در گروه DR، رژیم درمانی داکسی سیکلین 100 میلی گرم 2 بار در روز و ریفامپین 300 میلی گرم 2 بار در روز به مدت 8 هفته و در گروه CD، داکسی سیکلین 100 میلی گرم 2 بار در روز و سیپروفلوکساسین 500 میلی گرم 2 بار در روز را به مدت 8 هفته دریافت کردند. بیماران از نظر بهبود علایم، عوارض دارویی و یافته های آزمایشگاهی در طی دوره ی درمان و تا 6 ماه بعد بررسی شدند.
در این بررسی به طور کلی میزان عود در 2 گروه درمانی مشابه بود.در گروه DR در 5/4 درصد و در گروه CD2/3 درصد بیماران عود داشتند که اختلاف معنی داری در نتایج درمانی وجود نداشت (168/0=P).عوارض دارویی در هر دو گروه خفیف و اختلاف قابل ملاحظه ای نداشت و در هیچ کدام از دو گروه منجر به قطع درمان نشد.
با توجه به میزان عود یکسان دو رژیم DR و CD در درمان تب مالت و همچنین استفاده از ریفامپین در مناطق با شیوع بالای سل، رژیم سیپروفوکساسین- داکسی سیکلین به عنوان یک رژیم مناسب توصیه می شود.