مقایسه پانسمان با پوشش پلاستیک (پلی اتیلن)، گاز وازلین و ملولین در میزان بهبودی محل دهنده پیوند پوست در رت

پانسمان های مختلفی برای زخم ها استفاده می شود. یک مورد از این زخم ها، زخم محل دهنده پیوند پوست است. پانسمان های مختلفی برای تسریع ترمیم و بهبود نتایج دراز مدت زخم محل دهنده پیوند پوست معرفی شده است. هدف این مطالعه به کارگیری روش های پانسمان سنتی (گاز وازلین)، مدرن (ملولین) و پلی اتیلن جهت مقایسه آن ها از نظر میزان ترمیم زخم و هزینه مصرفی طی درمان بوده است.
در مطالعه ای حیوانی، سه نوع پانسمان مختلف پلی اتیلن، گاز وازلین و ملولین برای پانسمان محل دهنده پیوند پوست استفاده شدند. 30 رت به سه گروه ده تایی تقسیم و در همه آن ها یک قسمت از ناحیه پشت با درماتوم، پوست با ضخامت ناقص به ابعاد تقریبی 5×5 سانتی متر برداشته شد. ابعاد زخم با نرم افزار Image J اندازه گیری شد. در هر گروه از یکی از روش های نام برده برای پانسمان استفاده شد. در روزهای سوم، ششم، نهم، و دوازدهم با عکسبرداری دیجیتال و اندازه گیری زخم با همان برنامه نرم افزاری، سرعت ترمیم زخم تعیین شد. نتایج در سه گروه باهم مقایسه گردید.
متوسط سطح زخم در گروه پانسمان شده با گاز وازلین، در پایان روز دوازدهم برابر 44/0±72/0 سانتی متر مربع می باشد و این میزان در گروه پانسمان شده با پلی اتیلن برابر با 75/0±68/0 سانتی متر مربع و در گروه پانسمان شده با ملولین برابر با 17/0±14/0 سانتی متر مربع می باشد. بنا بر یافته ها، سطح زخم در روز سوم در پانسمان وازلین کمتر از سایر پانسمان ها بود. در روز ششم و نهم کمترین سطح زخم مربوط به پانسمان ملولین بود. در روز 12 نیز کمترین سطح زخم مربوط به پانسمان ملولین بود. اما تنها اختلاف معنادار بین پانسمان ملولین و پانسمان وازلین مشاهده شد (04/0>P).
پانسمان های پلی اتیلن با توجه به هزینه بسیار کم و سرعت ترمیم مناسب، به عنوان پانسمانی مناسب توصیه می شوند.