اثرات مشتقات جدید دی هیدروپیریدینی به عنوان مهار کننده های کلسیمی برایئوم موش صحرایی در محیط برون تنی

ترکیبات مختلفی تحت عنوان مسدود کننده های کانال های کلسیمی شناسایی شده اند. قوی ترین گروه این ترکیبات، مشتقات دی هیدروپیریدین می باشند که معروف ترین آنها نیفدیپین است. در این مطالعه توانایی مشتقات جدید دی هیدرو پیریدین در مهار کانال های کلسیمی نوع L از طریق بررسی بر روی ایلئوم موش صحرایی با نیفدیپین مقایسه شد. پس از انتقال قطعات 2 سانتی متری ایلئوم به داخل لوله مرکزی حمام بافت که حاوی 10 سی سی محلول کربس اکسیژن دار با دمای 37 درجه سانتی گراد بود، انقباضات ایلئوم توسط ترانسدیوسر ایزوتونیک به وسیله دستگاه فیزیوگراف ثبت گردید. با اضافه نمودن 1.1 میلی لیتر محلول کلرور پتاسیم 800 میلی مولار به محلول فوق حداکثر انقباض در عضله صاف روده ایجاد شد. سپس آن قدر نیفدیپین و یا ترکیبات مورد بررسی به محیط اضافه گردید تا 50 درصد رفع انقباض (IC50) ایجاد گردد IC50. به دست آمده برای نیفدیپین 9-10× (0.37 ±1.26) مولار و برای ترکیبات شماره 1، 2، 3، 4، 5 و 6 به ترتیب (2.58±0.28) ×10-5،(1.03±0.12) ×10-5، (2.55±0.50) ×10-6، (1.32±0.18) ×10-9، (3.16±0.89) ×10-6 و (1.04±0.29) ×10-7 مولار بود. نتایج نشان داد که جایگزین کردن گروه نیتروفنیل در موقعیت C4 حلقه پیریدین نیفدیپین با گروه متیل تیوایمیدازول و یا متیل سولفونیل ایمیدازول سب کاهش قدرت اثر ترکیبات مورد آزمایش می گردد. مقایسه فعالیت استرهای قرینه (ترکیبات شماره 6 و 3) نشان داد که افزایش طول زنجیره متیلن در موقعیت استری C3 و C4 موجب کاهش قدرت اثر آنها می گردد و مقایسه فعالیت استرهای ناقرینه (ترکیبات شماره 4 و 5) نشان داد هنگامی که طول زنجیره استری در C3 کوتاه باشد، افزایش طول زنجیره استری در C5 موجب افزایش قدرت اثر ترکیب می گردد. مقایسه قدرت اثر استرهای قرینه (ترکیبات 2 و 3) با استرهای ناقرینه (ترکیبات 1، 4، 5 و6) نشان می دهد که استرهای ناقرینه همیشه قوی تر از استرهای قرینه نمی باشند. در بین ترکیبات سنتزی جدید ترکیب شماره 4 قوی ترین ترکیب بود. در مجموع اثر تمام ترکیبات مورد مطالعه از نیفدیپین ضعیف تر بود.