بررسی اثرات محافظتی ویتامین D بر دیابت

ویتامین D اثرات مستقیم (به واسطه ی فعالسازی گیرنده های ویتامین D) یا غیرمستقیم (به واسطه ی تنظیم هوموستئاز کلسیم) بر مکانیسم های مختلف مرتبط با آسیب زایی هر دو نوع دیابت مانند اختلال در عملکرد سلول بتای پانکراس، اختلال در عمل انسولین و التهاب سیستمیک بر جای می گذارد. نشان داده شده است که مکمل یاری ویتامین D در بارداری و نوزادی با کاهش خطر دیابت نوع 1 ارتباط دارد. در مطالعات بر روی موش های غیر چاق دیابتیک، دوزهای فارماکولوژیک ویتامین D شروع دیابت را به تاخیر می اندازد. ارتباط مستقیم بین ویتامین D و خطر دیابت نوع 2 هنوز به درستی اثبات نشده است، اما هنوز سوالات بسیاری همچون میزان غلظتی از ویتامین D که برای هموستاز گلوکز بهینه است و چه مدتی پیگیری برای درک اثر ویتامین D بر ترشح و حساسیت به انسولین ضروری است، بطور کامل پاسخ داده نشده اند. استفاده از 1،25(OH)2D3 برای جلوگیری یا درمان دیابت به واسطه ی اثرات هایپرکلسمیک و باز گردش استخوان آن محدود شده است ولی از دیگرسو اثرات حفاظتی فقط در پاسخ به دوزهای بیشتر از سطوح فیزیولوژیک مشاهده شده است. در هر صورت، درک بهتر نقش ویتامین D می تواند موجب گسترش استراتژی های پیشگیرانه هر دو نوع دیابت گردد.