اثر آموزش راهبردهای حل مسئله اجتماعی بر سازگاری اجتماعی

هدف پژوهش حاضر، تعیین اثربخشی آموزش راهبردهای حل مسئله اجتماعی بر سازگاری اجتماعی دانش آموزان دختر پایه دوم راهنمایی شهرستان یزد بود.
پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. نمونه پژوهش متشکل از 67 دانش آموز دختر پایه دوم راهنمایی شهرستان یزد بود که با روش نمونه گیری خوشه ایچند مرحله ای انتخاب شدند و در سه گروه آزمایش، کنترل و پلاسیبو قرار گرفتند. ابتدا پیش آزمون بر روی آن ها اجرا گردید و سپس، گروه آزمایش در 10 جلسه حداکثر 60 دقیقه ای تحت آموزش راهبردهای حل مسئله اجتماعی قرار گرفت. پس از مداخله آزمایشی، از هر سه گروه پس آزمون به عمل آمد. جهت سنجش متغیر اصلی از پرسشنامه شخصیتی کالیفرنیا (تورپ، کلارک و تیگز، 1939) استفاده شد. داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس یک راهه و آزمون تعقیبی بانفرونی تجزیه و تحلیل شدند.
نتایج پژوهش حاکی از افزایش نمره سازگاری اجتماعی (01/0p<، 62/6F=) و خرده مقیاسهای آن یعنی قالبهای اجتماعی، مهارت های اجتماعی، روابط مدرسه-ای، روابط خانوادگی و روابط اجتماعی در میان دانش آموزان گروه آزمایش بود، اما قالبهای ضد اجتماعی کاهش نیافت.
با توجه به یافته های پژوهش می توان گفت که آموزش راهبردهای حل مسئله اجتماعی موجب افزایش سازگاری اجتماعی می شود. بنابراین، از این روش می-توان به عنوان یکی از روش های احتمالی افزایش سازگاری اجتماعی در دوران حساس بلوغ استفاده کرد.