برآورد خطای پیش بینی برای وضعیت بقا و کاربرد آن درتحلیل بقای بیماران مبتلا به سرطان روده بزرگ

سرطان روده بزرگ جزء سرطان های شایع و کشنده است و پیش بینی این که افراد در آینده چه وضعیتی دارند اهمیت زیادی دارد و نتیجتا ارزیابی پیش بینی نیز بسیار مهم می باشد. هدف از این مقاله برازش مدل کاکس و شناسایی عوامل موثر بر پیش بینی وضعیت بقای بیماران مبتلا به سرطان روده بزرگ و مقایسه مدل کاکس با منحنی کاپلان مایر با استفاده از تابع زیان برایر است.
طی سال های 1380 تا 1385 تعداد 724 بیمار مبتلا به سرطان روده بزرگ به بیمارستان طالقانی شهر تهران مراجعه نمودند و حداقل 5 سال پیگیری شدند. برای تعیین عوامل مرتبط با وضعیت بقای سرطان کولورکتال مدل رگرسیونی کاکس به داده ها برازش داده شد و این مدل با منحنی کاپلان مایر به وسیله برآورد خطای پیش بینی به روش تابع زیان برایر مقایسه شد.
از 724 بیمار،422(3/58%) نفر مرد و 302(7/41%) نفر زن بودند. 177(4/24%) از بیماران فوت کردند که 65% آن ها مرد بودند. میانگین سنی این بیماران 81/14±03/53 بود. میانه بقای بیماران 3/23±104 ماه بود. وضعیت بقای بیماران با عوامل جنس (058/0p=)و اندازه تومور (017/0p=) ارتباط داشت. و مقدار زیان(ریسک) برایر مدل کاکس در بعضی از زمان ها کمتر از منحنی کاپلان مایر شد.
وجود متغیرهای کمکی و استفاده از مدل ها در پیش بینی وضعیت بقای افراد موثر است. در این مطالعه برازش مدل کاکس و وجود متغیرهای کمکی باعث کاهش خطای پیش بینی شد.