زیبایی شناسی در نسخ خطی دیوان زاهد تبریزی

شاعر و نویسنده توانا با استعداد خدادادی از زیبایی ها و آرایه های سخن چنان استفاده می کند که سخنش را جلایی خاص می بخشد و در عین حال از دایره معنا و مقصود نیز فاصله نمی گیرد. از جمله شاعرانی که به رغم خلاقیت ها و ذوق شعری اش، در زیباسازی سخن خود مهارتی قابل تحسین دارد، میرزا قاسم، فرزند میرزا محسن تبریزی، معروف به زاهد از سخنوران و شاعران نیمه دوم سده یازدهم هجری می باشد که در عهد شاه سلیمان صفوی در اصفهان می زیست. نسخه خطی کلیات دیوان او شامل غرلیات، قصاید، رباعیات، مثنوی سفینه النجات و منشآت می باشد. وی شیعه اثنی عشری است که ارادت خود را به چهارده معصوم، خصوصا مولا علی(ع) در جای جای اشعارش بیان کرده است. غزل های سراسر احساس، قصاید قوی، ماده تاریخ ها، مثنوی زیبا و نثر شیوای وی بیان گر ذوق ادبی اوست. نگارنده در این کوتاه سخن بر آن است تا با استفاده از چهار نسخه خطی دیوان زاهد تبریزی، گوشه ای از زیبایی ها و هنرنمایی های این شاعر توانمند را به قلم آورد.