مقایسه نتایج درمانی دو روش ترمیم استاندارد و ترمیم همراه با لیزر در آسیب تروماتیک عصب مدیان در یک سوم انتهایی ساعد

آسیب های عصبی که توسط تروماهای ماژور یا مینور ایجاد می شود، اغلب باعث ناتوانایی هایی برای بیماران می شوند. نوروتمزیس که با قطع آناتومیکی کامل عصب بیمار مشخص می شود، شدیدترین فرم این آسیب می باشد که بدون جراحی ترمیمی هیچ بهبودی ندارد و امروزه این آسیب های عصبی با تکنیک جراحی های میکروسرجیکال در حال ترمیم هستند. در برخی مطالعات مشاهده شده که با کمک لیزر کم توان و تاثیر روی رشد سلول های عصبی نتایج ترمیم اعصاب محیطی تقویت می شود. لیزر کم توان می تواند یک ابزار کمکی مفید برای ترمیم های آسیب عصبی به دنبال جراحی باشد. هدف از این مطالعه بررسی اثرات لیزر درمانی پس از جراحی ترمیمی قطع عصب مدیان در نیمه دیستال ساعد و مقایسه آن با روش استاندارد می باشد.
این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی مورد و شاهد روی 36 بیمار که با پارگی سطح ولار نیمه انتهایی ساعد در بخش اورژانس جراحی پلاستیک بیمارستان بستری شده بودند و کمتر از 72 ساعت از آسیب آنها گذشته بود و در معاینه آسیب عصب مدیان به صورت پارستزی در انگشتان یک، دو و سه داشتند، انجام شد. بیماران به گروه روش ترمیم استاندارد و روش ترمیم همراه با لیزرکم توان تقسیم شدند و توسط یک جراح تحت جراحی قرار گرفتند. در گروه لیزر تا 20 روز 10 جلسه به صورت یک روز در میان جهت انجام لیزر درمانی مراجعه می کردند. معاینات بالینی و نوار عصب و عضله هفته سوم، ماه سوم و ماه ششم مورد بررسی قرار گرفت و با یکدیگر مقایسه شد.
در مورد تست تمایز دو نقطه بهبودی در انگشت دوم گروه لیزر نسبت به گروه کنترل تفاوت معنادار آماری داشت، همچنین در مورد نوار عصب و عضله در مورد موتور اختلاف معنادار آماری حاصل برتری گروه لیزر بود و با معاینات فیزیکی ما نیز مطابق بود که در معاینات عضلانی در بررسی اپوزیشن انگشت اول و ابداکسیون آن بهبودی در گروه لیزر اختلاف معنادار آماری نسبت به گروه کنترل داشت.
در مجموع به نظر می رسد که لیزر درمانی طبق پروتکل ما تاثیر بر روی برخی پارامترهای رشد عصب دارد که این تاثیر در مورد فیبرهای موتور به نظر بیشتر از فیبرهای سنسوری است.