بررسی ارتباط بین میزان مواجهه صوتی و استرس شغلی با اعمال ناایمن و حوادث رانندگی در رانندگان اتوبوس های شهری همدان در سال 1390

در میان سیستم هایی که فرد، روزانه در تعامل با آن می باشد، سیستم حمل و نقل عمومی وی را در معرض ریسک های متعددی قرارمی دهد. در این میان، مواجهه رانندگان با صدا می تواند از طریق ایجاد افت شنوایی و استرس، بر عملکرد ایمن راننده تاثیر گذاشته و در نتیجه منجر به بروز حادثه شود. لذا این مطالعه با هدف بررسی اثر صدا و استرس شغلی بر اعمال ناایمن و حوادث رانندگان اتوبوس انجام شد.
این مطالعه مقطعی در بهار سال 1390 انجام شد. تعداد 54 راننده با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی ساده از بین رانندگان اتوبوس های شهری همدان انتخاب شدند. ابزارها و روش های مورد استفاده در جمع آوری اطلاعات شامل، دستگاه صدا سنج (CEL450)، پرسشنامه استرس شغلی فیلیپ ال رایس، پرسشنامه اطلاعات فردی، تکنیک نمونه گیری ایمنی و چک لیست آمار یکساله حوادث بود. آزمون های آماری مورد استفاده در تحلیل داده ها شامل ANOVA، Logistic و t-test در spss16 بود.
نتایج نشان داد 76% رانندگان استرس بالا دارند، درصد اعمال ناایمن انجام شده توسط رانندگان، 71/42% بوده و مواجهه صوتی آنها در محدوده ریسک بالا قرار دارد. همچنین نتایج نشان داد با افزایش میزان مواجهه صوتی و میزان استرس شغلی رانندگان درصد اعمال ناایمن و احتمال رخداد حادثه افزایش می یابد.
با توجه به سطح بالای استرس، درصد بالای اعمال ناایمن و مواجهه صوتی در رانندگان مورد مطالعه، این افراد مستعد بروز حادثه می باشند. بنابراین اجرای برنامه مدیریت استرس و آموزش رانندگان درخصوص رعایت مسائل ایمنی به منظور کاهش سطح استرس و درصد اعمال ناایمن و درنتیجه کاهش حوادث ضرورت دارد.