اثر خستگی بر کنترل تعادلی ایستا و پویا در ورزشکاران مبتلا به پیچ خوردگی حاد مچ پا

افراد دارای اضافه وزن همانند افرادی که دچار پیچ خوردگی مچ پا شده اند با مشکلاتی همچون عدم تعادل مواجه هستند. هدف از این مطالعه بررسی اثرات تمرین خسته کننده بر توانایی های تعادلی ایستا و پویا در ورزشکاران پس از یک بار ابتلا به پیچ خوردگی مچ پا است.
این مطالعه بصورت طرح مورد-کنترل انجام شد. 30 ورزشکار فعال در دو گروه تجربی (14) نفر با یک بار سابقه پیچ خوردگی شدید مچ پا و کنترل (16 نفر) فرد سالم، در برنامه خستگی دویدن روی نوارگردان، در دو جلسه تجربی شرکت کردند. سرعت نوسان مرکز فشار در آزمون ایستادن روی یک پا و زمان تثبیت (TTS) پس ازتکلیف پرش- فرود (جلسه اول) و بیشترین مسافت دسترسی در آزمون تعادلی گردش ستاره (جلسه دوم) قبل و بلافاصله پس از دویدن روی نوارگردان ارزیابی شد. یک مدل ترکیبی 2 عاملی خطی برای تحلیل داده ها بکار برده شد و اندازه های تاثیر (ES) به عنوان Cohen d محاسبه شد.
در وضعیت بدون خستگی، تفاوت های بین گروهی به طور معنی داری، در جهت قدامی- خلفی (AP) در آزمون زمان رسیدن به پایداری (TTS)،)39/0، ES= 05/0(P=، تحلیل عاملی گروه- خستگی برای میانگین آزمون ستاره (SEBT)،)42/0، ES= 03/0(P= و در جهت قدامی- خلفی در آزمون TTS،)48/0، ES= 02/0 (P= مشاهده شد.
تفاوت های پیش و پس از خستگی آزمون های، زمان رسیدن به پایداری (TTS) و آزمون تعادلی گردش ستاره (SEBT) در ورزشکاران دارای سابقه پیچ خوردگی حاد مچ پا بزرگتر بود، درحالیکه سرعت نوسان ایستا در دو گروه به طور مشابه افزایش یافت. خستگی ناشی از دویدن تاثیر معنی داری بر کنترل وضعیتی ایستا و پویای شرکت کنندگان با و بدون آسیب پیچ خوردگی مچ پا به همراه داشت. خستگی منجر به تغییرات کنترل وضعیتی پویای ورزشکاران مبتلا به پیچ خوردگی مچ پا بزرگتر بود. بنابراین حتی پس از بازگشت موفقیت آمیز به مسابقات، نقصان موجود در کنترل حسی حرکتی به بالا بردن خطر ابتلای دوباره به آسیب مچ پا کمک می کند.