الگوی طراحی و برنامه ریزی آموزشی تربیت پلیس اطفال و نوجوانان جمهوری اسلامی ایران

فرایند آموزشی نظام مند و برنامه ریزی شده می تواند در یاری رساندن به سازمان با هدف بهبود توان مندی ها و تامین اهداف کیفی سازمان، نقش مهمی را ایفا کند. مقاله ی حاضر با هدف شناسایی الگوی طراحی و برنامه ریزی آموزشی تربیت پلیس اطفال و نوجوانان جمهوری اسلامی ایران با اقتباس از استاندارد بین المللی ایزو 10015 طراحی شده است و اینکه پلیس اطفال و نوجوانان جمهوری اسلامی ایران در طراحی و تدوین برنامه ریزی آموزشی باید به چه محورهایی توجه کند؟ اهمیت برنامه-ریزی آموزشی، به این دلیل است که قبل از شروع هر دوره ی آموزشی از اتلاف وقت منابع سازمان جلوگیری کرده و امکان دستیابی به نتایج و اهداف آموزشی مورد انتظار را افزایش می دهد. روش تحقیق، اکتشافی و از نوع پیمایشی بوده، بنابراین فرضیه ای مطرح نشده است. نمونه گیری تحقیق از نوع طبقه ای متناسب است. حجم نمونه با استفاده از فرمول کوکران صدوشصت ونه نفر محاسبه شده است. روش گردآوری اطلاعات، میدانی، تکمیل پرسش نامه اسنادی به همراه مصاحبه بوده است. به منظور اعتباریابی تحقیق از تکنیک تحلیل عاملی (اکتشافی در نرم افزار اس.پی.اس.اس و تاییدی در نرم افزار لیزرل) سود جسته ایم. باتوجه به شاخص های برازندگی مدل بالای نود درصد نشان می دهد که این مدل، معنادار است و اینکه شاخص ها، بیانگر محورهای طراحی و برنامه ریزی آموزشی در تربیت پلیس اطفال و نوجوانان جمهوری اسلامی ایران شامل: الف) مسایل کلان تعلیم و تربیت، و ب) برنامه های درسی است؛ بنابراین باتوجه به یافته های تحقیق پیشنهاد می شود در تدوین طراحی برنامه ریزی آموزشی و تربیت پلیس اطفال و نوجوانان، این دو محور اساسی لحاظ شود.