شیوع ژن های کد کننده مقاومت آمینوگلیکوزیدی در استافیلوکوکوس اورئوس حساس به متی سیلین و استافیلوکوکوس کواگولاز منفی جدا شده از عفونت های بیمارستانی

استافیلوکوکوس ها یکی از رایج ترین عوامل عفونت های بیمارستانی به شمار می روند. آمینوگلیکوزیدها اغلب به صورت ترکیب با بتالاکتام ها یا گلیکوپپتیدها در درمان اندوکاردیت و باکتریمی ناشی از استافیلوکوکوس ها استفاده می شوند. مکانیسم اصلی مقاومت آمینوگلیکوزیدی در استافیلوکوکوس ها غیر فعال سازی دارو به وسیله آنزیم های تغییر دهنده آمینو گلیکوزیدی سلولی می باشد.
50 ایزوله استافیلوکوکوس اورئوس حساس به متی سیلین و 50 ایزوله استافیلوکوکوس کواگولاز منفی از نمونه های مختلف بالینی جمع آوری گردید و توسط تست های بیوشیمیایی استاندارد تعیین هویت شد. الگوی حساسیت آنتی بیوتیکی در ایزوله ها با استفاده از روش دیسک دیفیوژن و Etest برای آنتی بیوتیک های آمینوگلیکوزیدی تعیین شد و سپس فراوانی ژن های aac(6'')-Ie-aph(2«)، aph(3'')-IIIa و ant(4'')-Ia با استفاده از روش PCR مشخص گردید.
26% از نمونه ها حداقل به یکی از آنتی بیوتیک ها مقاومت نشان می دادند. ژن های aac(6'')-Ie/aph(2») و aph(3'')-IIIa به ترتیب فراوان ترین ژن ها بودند. حدود 14% از کل نمونه ها به طور هم زمان دارای دو ژن فوق بودند ولی در هیچ نمونه ای ژن ant(4'')-Ia یافت نشد.
ژن های(aac(6'')-Ie-aph(2«و aph(3'')-IIIa شیوع بالایی در بین ایزوله ها داشتند، که با تجویز مناسب آنتی بیوتیک می توان از شیوع مقاومت بیش تر جلوگیری نمود. استفاده از روش های فنوتیپی و ژنوتیپی به طور هم زمان اطلاعات کاملی از مقاومت آمینوگلیکوزیدی را در اختیار ما قرار داد