بررسی موانع محیطی موجود در آموزش بالینی از دیدگاه دانشجویان و مدرسان پرستاری

آموزش بالینی نوعی آموزش است که دانشجو در تعامل با مربی و محیط، مفاهیم آموخته شده را در حیطه ی عمل به کار می گیرد. با وجود تلاش هایی که از طرف مسوولان آموزش پرستاری و مسوولان درمانی برای اصلاح مشکلات آموزش بالینی صورت گرفته، واقعیت ها موید آن است که در جنبه ی تربیت پرستار بالینی، آموزش پرستاری دستخوش کاستی های فراوان است. لذا با توجه به تاثیرگذاری محیط در کیفیت آموزش، طی این مطالعه مشکلات محیط آموزش بالینی مورد بررسی قرار گرفته است. ابزار جمع آوری اطلاعات، پرسشنامه ی محقق ساخته شامل دو قسمت برای دو گروه مربی و دانشجو بود. جامعه ی مورد پژوهش را کلیه ی مدرسان پرستاری دانشکده های پرستاری و مامایی تبریز، مراغه و اهر و دانشجویان ترم 8 پرستاری این دانشکده ها تشکیل می دادند. تعداد50 نفر در گروه مربی و 107 نفر در گروه دانشجو که به روش سرشماری انتخاب شده بودند به سوالات پاسخ دادند. داده ها با استفاده از آمار توصیفی (نسبت ها، درصدها، جداول توزیع فراوانی، انحراف معیار) تجزیه و تحلیل شد. نتایج نشان داد که توزیع امتیازات از دیدگاه دانشجویان در زمینه ی موانع محیط آموزش بالینی بیشترین نمره درصدی مربوط به «تبعیض بین دانشجویان پرستاری و سایر دانشجویان علوم پزشکی» و کمترین نمره درصدی مربوط به «عدم تناسب تعداد بیماران با تعداد دانشجو» می باشد. توزیع امتیازات از دیدگاه مدرسان مورد پژوهش در زمینه ی موانع محیط آموزش بالینی نشان داد که بیشترین نمره درصدی مربوط به، «عدم وجود سیستم ثبت و گزارش نویسی مطابق با استانداردهای پرستاری (SOAPIE)» و «کمبود وسایل لازم جهت انجام روش های پرستاری» و کمترین نمره درصدی مربوط به «عدم وجود تشخیص های متنوع بیماری» می باشد. لذا بهبود امکانات و تجهیزات محیط بالینی و بازنگری در سیستم ثبت و گزارش نویسی مطابق با استانداردهای پرستاری توصیه می شود.