مقایسه و بهینه سازی روش های جداسازی مایکوباکتریوم های غیر سلی از آب های سطحی

محیط زیست منبع احتمالی مایکوباکتریوم های غیر سلی(NTM) است که در عفونت های انسانی به ویژه ریه، پوست و عفونت بافت نرم دخالت دارند. کشت مایکوباکتریوم ها در محیط های کشت غنی نیاز به انکوباسیون طولانی مدت دارد که رشد میکروارگانیسم های تند رشد و آلوده کننده در این محیط ها مانع از مشاهده کلنی های مایکوباکتریومی روی محیط کشت می شود. به منظور اندازه گیری میزان شیوع NTM در اکوسیستم های مختلف آبزی ما سعی به استانداردسازی و مقایسه بسیاری از روش های جداسازی مایکوباکتریوم های غیر سلی در اکوسیستم های آبی پرداختیم که قبلا شرح داده شده بودند.
تعداد 38 نمونه از آب های سطحی استان تهران جمع آوری شد. نمونه گیری آب در حجم 200-100 میلی لیتر صورت گرفت. ظروف حاوی آب بلافاصله به آزمایشگاه انتقال یافت و مورد بررسی قرار گرفت. سه روش آلودگی زدایی (Tacquet-Tison، Cetylpridinium chloride، Petroff) برای جداسازی مایکوباکتریوم ها به صورت موازی برای هر 38 نمونه از آب های سطحی انجام شد. برای هر روش یک ترکیب ویژه از روش ضد عفونی تعریف شد. اثر هر یک از روش ها با محاسبه میزان آلودگی محیط های کشت، متوسط تعداد کلنی مایکوباکتریوم های رشد کرده و تعداد گونه های مایکوباکتریومی مختلف جدا شده مشخص شد. درآخر برای تایید جدایه های مایکوباکتریومی از تست PCR نیز استفاده شد.
ضد عفونی با CPC به نظر می رسد بهترین روش آلودگی زدایی باشد. این روش از یک سو به طور معنی داری میزان میکروارگانیسم های غیر هدف را کاهش داد و از سوی دیگر کمترین اثر مهاری را بر روی گونه های NTM مورد مطالعه داشت.
هدف ما برای بررسی روش های مختلف شناخته شده برای مهار رشد میکروارگانیسم های غیر هدف بود، با در نظر گرفتن این مطلب که روش بکار گرفته شده کمترین اثر مهاری را بر رشد NTM داشته باشد. مطابق با این بررسی، روش آلودگی زدایی CPC بهترین روش جداسازی مایکوباکتریوم های غیر سلی از نمونه های آب در این مطالعه بود.