انسان خودساخته و انسان خودشکوفا در آرای امام خمینی و آبراهام مزلو

خودسازی و خودشکوفایی سیر به سمت کمال نهایی براساس قابلیت ها و توانمندی های فردی است و درحقیقت عبور از خود پست به خود والا محسوب می شود. خودساختگان و خودشکوفایان افرادی هستند که برای تحقق خود اصیل و خداگونه – به حکم فطرت کمال طلب- تلاش می کنند. آنان از حیات حیوانی فراتر رفته اند، خودساختگان در اندیشه امام خمینی کسانی هستند که پای بر فرق انانیت نهاده؛ یعنی خود پست را فانی کرده و به خود متعالی رسیده اند. سلوک ایشان از نقطه ذل عبودیت تا نقطه عز ربوبیت است. باید گفت مزلو نیز سخن از خداگونگی خودشکوفایان به میان می آورد، اما معنایی که وی ازخداگونگی به دست می دهد شان انسان های قدیس است نه خداوند. نگاه امام خمینی به انسان خودساخته و انسان کامل که به کمال خودساختگی رسیده از عمق و ژرفایی فرامادی و الهی برخوردار است و حال آنکه مزلو خودشکوفایان و متعالیان را مصرانه در بستر طبیعت سراغ می گیرد؛ اگرچه گاه سخن از فراطبیعت و معنویت نیز به میان می آورد.