سبک استدلال های امام علی (ع) علیه مخالفان در نهج البلاغه

حضرت علی نوع خاصی از استدلال را در برخورد با مخالفان فکری، عقیدتی و سیاسی به کار می برد. استدلال های آن حضرت به سبکی بود که مخالفان توان پاسخ گویی به آن را نداشتند. آن حضرت بر اساس سخنان و اعتقادات مخالفان، علیه آنان استدلال می کرد. این شیوه استدلال امام، در برابر معاویه، ابوبکر و عمر، ابوموسی اشعری، قاعدین، طلحه و زبیر، و نیز در برخورد با کلیب جرمی و اشعث کندی دیده می شود. همچنین آن حضرت در رد استدلال های مهاجرین و انصاری که خلافت را حق خود دانسته و دراین باره با هم در سقیفه بحث کرده بودند، همین شیوه را به کار برد. اسلوب امام، روشی بود که مخالفان راهی برای رد و نقض آن نداشتند. امام هیچ گاه تنها با تکیه بر اعتقاد خود و بدون توجه به سخنان و عملکرد مخالفان، با آنان بحث و احتجاج نمی کرد.