شعر ایماژیستی شمس لنگرودی و تاثیر سبک هندی، هایکو و کاریکلماتور در آن

ایماژیسم یا تصویرگرایی، اساس شعر را تصویر موجز، دقیق و واضح می دانست، استفاده از شعر آزاد، کاربرد زبان نزدیک به گفتار روزمره و دوری از موعظه گری لفاظانه اساس آن بود. ایماژیست ها به هایکو، شعرهای کوتاه و غنایی ژاپنی هم به دلیل بیان موجز و دقیقش از اشیا و صحنه های طبیعت، توجه داشتند. شمس لنگرودی به عنوان یکی از اثرگذار ترین سپیدسرایان معاصر پس از شاملو شعر خود را شعر اشیا نامیده است. شعری که اغلب، فاقد اندیشه خاص و ایدئولوژی می باشد و با کمک تصویرسازی، از آرمان فاصله گرفته است. این نوع شعر می تواند مانند یک قطعه عکس، قابل تحسین باشد و چون یکی از خصیصه های شعر ایماژ، تاویل پذیری است، شعر تصویر شمس نیز تاویل پذیر است. هدف این پژوهش نیز نشان دادن شگردهای او در تصویرگری بدون استفاده از صور خیال است. با مطالعه آثار وی، می توان به این نتیجه رسید که او از سبک هندی، هایکو و کاریکلماتور، مولفه مشترک ایماژ را اخذ کرده است تا اندکی متفاوت از مکتب ایماژیسم اروپایی، به سبک خود تشخص بخشد. البته در این فرآیند از تعریف کلاسیک صور خیال عدول کرده، تصویرسازی را بدون به کارگیری ابزارهای خیال انگیز قدیمی تجربه نموده است.